نحوه درمان بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون می تواند آسیب را در ذهن افراد خصوصا اشخاص من بیشتر کند. همان طور که می دانید آسیب های ذهنی باعث اختلالات روانی نیز می شوند. یکی از مشکلاتی که COVID-19 با خود داشته است عدم مدیریت ذهنی پرستاران و فشار های روانی وارده بر آنان است. علاوه بر این فشار های روانی وارد شده بر افراد نیز بسیار آسیب زا بوده است. این آسیب های روانی می تواند بعد از کرونا هم در بعضی افراد باقی بماند. علاوه بر این آسیب های جسمانی هم به همراه دارد.

اکثریت افراد جامعه واکسینه شده اند و دیگر مثل جهس های قبل فشار روانی به افراد وارد نمی شود. متاسفانه برخی از افراد با وجود داشتن اختلالات درمان نمی شوند. برخی هم آنقدر از این حالت خود راضی هستند که خود را بیمار روانی حساب نمی کنند. بیماری همه گیری به خاطر تاثیر روی ذهن و روان انسان باعث آسیب می شود. اختلالات روانی انواع مختلفی دارند که برخی از آن ها را می شناسید. در ادامه می خواهیم ببینیم که نحوه درمان بیماری پارکینسون است؟

 نحوه مدیریت ذهنی و درمان بیماری پارکینسون

یکی از نکاتی که باید بدانید این است که بتوانید مدیریت اتفاقات ناگوار را به یاد داشته باشید.  در روان شناسی برای هر امری توضیحاتی داده شده است. در این زمینه به خصوص باید در نظر داشت که با یک نوع از یک فرایند نمی توان گفت که شما دارای آن مشکل هستید. یکی از نکاتی که همه باید بدانند این است که با استفاده از یک یا دو مورد نمی توان تایید کرد که اختلالاتی وجود دارد یا خیر. در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی  روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با نحوه درمان بیماری پارکینسون، صحبت کنیم.

نحوه درمان بیماری پارکینسون

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما را ارزیابی می کند و یک دوره درمانی را بر اساس عواملی مانند:

• سن، علائم، سابقه پزشکی، شیوه زندگی و وضعیت فعلی سلامتی شما
• نوع بیماری پارکینسون که دارید و پیشرفت آن
• ترجیح، پاسخگویی و تحمل شما نسبت به رویه ها، داروها و درمان ها

نکته ای در ارتباط با این زمینه

علاوه بر این، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است داروهایی را برای کمک به افزایش سطح انتقال‌دهنده‌های عصبی دیگر که در بیماری پارکینسون نقش دارند. و درمان سایر علائم این بیماری، مانند علائم رفتاری و علائم غیرحرکتی، تجویز کند. دارو می تواند به بهبود قابل توجه علائم کمک کند، به خصوص در ابتدا. با این حال، با گذشت زمان اثربخشی آن کاهش می یابد و علائم ممکن است با پیشرفت بیماری دوباره ظاهر شوند.

در زیر به برخی از انواع داروهایی که برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شود اشاره شده است.

لوودوپا و کاربیدوپا

نورون‌ها (سلول‌های عصبی) در مغز شما از لوودوپا برای ساختن دوپامین و تامین منابع رو به کاهش مغز استفاده می‌کنند. کاربیدوپا لوودوپا را موثرتر می کند و علائم آن را کاهش می دهد که می تواند شامل فشار خون پایین، حالت تهوع، استفراغ و بی قراری باشد.

استفاده طولانی مدت از لودوپیا

دوزهای بالا یا استفاده طولانی مدت از لوودوپا می تواند عوارض جانبی مانند توهم و دیسکینزی ایجاد کند که حرکات غیرارادی بدن مانند پیچ ​​خوردن، بی قراری یا انقباض است. با پیشرفت پارکینسون، لوودوپا کمتر اثر می‌کند. و ممکن است قبل از مصرف دوز بعدی، اثرات آن از بین برود، در این صورت ممکن است ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما مصرف دوزهای پایین‌تر را به دفعات بیشتر توصیه کند.

Sinemet و Rytary دو دارو برای درمان بیماری پارکینسون با نام تجاری حاوی لوودوپا و کاربیدوپا هستند. Inbrija مارک دیگری از لوودوپا است که ممکن است پزشک شما آن را برای دوره های خاموش (زمانی که داروی لوودوپا-کاربیدوپا شما از بین رفته است) تجویز کند.

آگونیست های دوپامین

این نوع دارو مسیری متفاوت از لوودوپا دارد. با تقلید از اثر دوپامین بر مغز شما کار می کند. آگونیست های دوپامین به اندازه لوودوپا در کنترل علائم موثر نیستند. با این حال، آن ها برای مدت زمان طولانی تری کار می کنند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است ابتدا این دارو را امتحان کند و سپس در صورت نیاز لوودوپا را اضافه کند یا آن را با لوودوپا ترکیب کند. عوارض جانبی آگونیست های دوپامین در افراد بالای 70 سال شایع تر است و می تواند شامل گیجی، سرگیجه، حالت تهوع، استفراغ، ادم (تورم)، مشکل در خوابیدن، و میل غیرقابل کنترل به قمار، خرید یا داشتن رابطه جنسی باشد.

آگونیست های دوپامین

آگونیست های دوپامین عبارتند از Requip (روپینیرول)، Mirapex (پرامیپکسول)، Neupro (روتیگوتین) و Apokyn (آپومورفین).

مهارکننده های COMT

این داروها با مسدود کردن آنزیم کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT) که دوپامین را در مغز تجزیه می کند، عمل می کنند. آن ها اغلب همراه با لوودوپا تجویز می شوند زیرا سرعت خلاص شدن از شر لوودوپا را کاهش می دهند. این کار لوودوپا را موثرتر می کند و دوره های خاموشی را که ممکن است با این دارو مواجه شوید کاهش می دهد. با این حال، با موثرتر کردن لوودوپا، این داروها می توانند عوارض جانبی لوودوپا را نیز افزایش دهند. عوارض جانبی مهارکننده های COMT می تواند شامل سرگیجه، حالت تهوع، اسهال، درد شکم، تغییر رنگ ادرار، اختلالات خواب، فشار خون پایین و توهم باشد.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

مهارکننده های COMT عبارتند از: Comtan (entacapone)، Ongentys (opicapone) و Tasmar (tolcapone). تولکاپون می تواند باعث آسیب کبدی شود و برای جلوگیری از نارسایی کبد نیاز به نظارت دقیق دارد، بنابراین اغلب تجویز نمی شود.

مهارکننده های MAO-B

مانند مهارکننده‌های COMT، این داروها با مسدود کردن آنزیم مونوآمین اکسیداز B (MAO-B)، که دوپامین را در مغز شما نیز تجزیه می‌کند، عمل می‌کنند. این داروها باعث تجمع دوپامین در مغز می شوند و در نتیجه علائم پارکینسون را کاهش می دهند.

مهارکننده های MAO-B i

شامل آزیلکت (راساگیلین)، زاداگو (سفینامید)، الدپریل (سلژیلین) و زلاپار (سلژیلین) می شود. سلژیلین می تواند نیاز به لوودوپا را تقریباً یک سال به تاخیر بیندازد. مهارکننده‌های MAO-B را می‌توان همراه با لوودوپا نیز تجویز کرد تا اثربخش‌تر شود و احتمال از بین رفتن آن کاهش یابد. عوارض جانبی مهارکننده های MAO-B می تواند شامل بی خوابی، حالت تهوع و افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن) باشد. در صورت ترکیب با لوودوپا، مهارکننده‌های MAO-B می‌توانند خطر دیسکینزی و توهم را افزایش دهند. آن ها برای افرادی که از داروهای ضد افسردگی و داروهای مخدر خاصی استفاده می کنند بی خطر نیستند.

آنتی کولینرژیک ها و درمان بیماری پارکینسون

این داروها با کاهش فعالیت انتقال دهنده عصبی استیل کولین عمل می کنند. در نتیجه، آنها می توانند به ویژه برای علائمی مانند لرزش و سفتی عضلات مفید باشند. آنتی کولینرژیک ها شامل کوژنتین (بنزتروپین) و آرتان (تری هگزی فنیدیل) هستند. عوارض جانبی آن ها شامل خشکی دهان، تاری دید، یبوست، احتباس ادرار، توهم، گیجی و از دست دادن حافظه است.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

آنتی کولینرژیک ها قدیمی ترین نوع دارو برای بیماری پارکینسون هستند. با این حال، آنها اغلب تجویز نمی شوند زیرا می توانند عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد کنند. علاوه بر این، برای افراد بالای 70 سال که اختلال حافظه دارند یا مستعد توهم یا سردرگمی هستند، توصیه نمی شود.

آمانتادین

آمانتادین می تواند به علائم پارکینسون و همچنین دیسکینزی ناشی از لوودوپا کمک کند. می توان آن را به تنهایی در مراحل اولیه یا ترکیب با لوودوپا یا آنتی کولینرژیک تجویز کرد. این محصول با نام های تجاری Symmetrel، Osmolex ER و Gocovri به فروش می رسد. عوارض جانبی آمانتادین می تواند شامل توهم، بی قراری، ادم، بی خوابی و پوست خالدار باشد.

جراحی و روش های تهاجمی

قبل از کشف لوودوپا، جراحی روش اصلی درمان بیماری پارکینسون بود. در صورتی که دارو دیگر موثر نباشد، ممکن است پزشک شما گزینه های جراحی را پیشنهاد دهد. برخی از گزینه های جراحی برای درمان بیماری پارکینسون در زیر ذکر شده است.

تحریک عمیق مغز (DBS)

DBS شامل کاشت الکترودهای جراحی در مغز و اتصال آنها به یک دستگاه الکتریکی کوچک کاشته شده در قفسه سینه است. این دستگاه مانند ضربان‌ساز قلب، تکانه‌های الکتریکی را بدون درد ارسال می‌کند که مغز را تحریک کرده و فعالیت غیرعادی مغز را که باعث بسیاری از علائم حرکتی بیماری پارکینسون می‌شود، مسدود می‌کند.

DBS پیشرفت پارکینسون را متوقف نمی کند و نمی تواند به علائم غیرحرکتی این بیماری کمک کند. با این وجود، DBS یک روش تایید شده توسط FDA است که به طور گسترده برای درمان پارکینسون استفاده می شود. با این حال، فقط برای بیمارانی توصیه می شود که به دارو پاسخ نمی دهند و معیارهای سختگیرانه ای را دارند.

پالیدوتومی و تالاموتومی

در ابتدا، بیماری پارکینسون با تخریب انتخابی مناطقی از مغز که در علائم حرکتی این بیماری نقش دارند، درمان می‌شد. این روش ها در طول سال ها به طور قابل توجهی اصلاح شده اند و می توانند یک درمان موثر باشند. با این حال، DBS یک نوع درمان ترجیحی است، زیرا این روش های جراحی شامل تخریب دائمی بافت مغز است. پالیدوتومی رایج‌ترین نوع جراحی است. این شامل تخریب انتخابی بخشی از مغز به نام گلوبوس پالیدوس است. این جراحی می تواند به لرزش، سفتی عضلات و دیسکینزی کمک کند.