خودشیفتگی پاتولوژیک: چگونه علائم را شناسایی کنیم

در روان شناسی همان طور که گفتیم اختلالات روانی بسیاری وجود دارد. برخی از این اختلالات را ممکن است تجربه کرده باشید یا در برخی از افراد دیده باشید. برخی از آن ها هم برای شما تازگی دارند. یکی از این اختلالات که قبلاً هم در مورد آن با شما صحبت کردیم خود شیفتگی است. خودشیفتگی پاتولوژیک در روان شناسی برای افرادی گفته می شود که علائم آن را داشته باشند. بنابراین با یک یا دو نمونه از علائم نمی توان گفت که یک فرد خودشیفته است یا خیر.

خودشیفتگی می تواند به علت های گوناگون از کودکی تا بزرگسالی وجود داشته باشد. خودشیفتگی یکی از ویژگی های رفتاری در افراد مختلف است. این ویژگی ها می تواند از ابتدا در فرد وجود داشته باشد یا این که به علت دلایل دیگری اتفاق بیفتد. هر فردی باید بداند که رفتار ها به گونه ای است که در زندگی همه اتفاق می افتاد اما قابل کنترل است. کنترل این افکار از طریق خود فرد و روان شناسان انجام می شود. 

شخصیت به عنوان روشی برای احساس تفکر و رفتار تعریف می شود

شخصیت به عنوان روشی برای احساس تفکر و رفتار تعریف می شود که فرد را از دیگران متفاوت می کند. تحت تأثیر تجارب و موقعیت های زندگی، محیط و خصوصیات ارثی است. اختلالات شخصیتی گروهی از شرایط بهداشت روان است که با الگوهای ناسالم احساس، تفکر و رفتار مشخص می شود. این رفتارها و تجربیات غالباً با انتظارات فرهنگی که فرد مبتلا در آن زندگی می کند متفاوت است.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

افرادی که دارای اختلال شخصیت هستند معمولاً در مواجهه با مشکلات روزمره و یا کنار آمدن با افراد دیگر مشکل دارند. آن ها معمولاً معتقدند كه طرز تفكر و عمل آن ها رفتاری عادی است. از آن جا که آن ها ممکن است دیدگاه متفاوتی نسبت به مردم و جهان داشته باشند، غالباً مشارکت در فعالیت های آموزشی، خانوادگی و  یا اجتماعی برای آن ها دشوار است.

درک خودشیفتگی

کلمه خودشیفتگی از داستان یک جوان اسطوره ای یونانی به نام نارسیسوس گرفته شده است که توسط خدایان نفرین شده و عاشق انعکاس خود شده است. او انعکاس خود را در آب های بهار تحسین می کرد تا این که دیگر نتوانست از پس عاطفه دیگران برآید که زیبایی او را نمی دانند و سرانجام خود را کشت. بر خلاف نرگس، که می دانست زیباست، شخصی که خودشیفته است لزوماً نباید زیبا باشد تا باور کند که او زیبا است. یک خودشیفته اطمینان دارد که از دیگران برتر است، گرچه این واقعیت نیست.

اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟

اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) که به خودشیفتگی پاتولوژیک نیز گفته می شود، یکی از انواع مختلف اختلالات شخصیت است. این یک شرایط روانی است که توسط فردی احساس تورم از اهمیت خود، نیاز به تحسین و توجه بیش از حد، عدم همدلی با دیگران و روابط آشفته مشخص می شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً روابطشان را ناتمام می دانند و دیگران ممکن است از بودن در کنار آن ها جلوگیری کنند. در صورت عدم تحسین یا لطف هایی که احساس می کنند شایسته آن ها است، ممکن است ناامید و دلسرد شوند.

خصوصیات شخصیت خودشیفته

• داشتن یک احساس بزرگواری از اهمیت شخصی، مانند اغراق در استعدادها یا موفقیت ها یا بیش از حد ارزیابی توانایی های خود
• خواستار تحسین بیش از حد و متمرکز بر تخیلات قدرت، موفقیت و زیبایی است
• به تصویر شخصی خود (چگونه دیگران توسط او نگاه می کنند) بسیار توجه می کند
• نگرانی ها یا مشکلات دیگران را کم می کند و  یا طوری رفتار می کند که گویی مشکلات دیگران مهم نیستند
• نگرش های حامی و یا رفتارهای بیش از حد اعتماد به نفس را نشان می دهد

• حس استحقاق دارد
• مکالمات را به انحصار خود در می آورد و ممکن است افرادی را که از نظر آن ها حقیر هستند تحقیر و کوچک کند
• اصرار دارد که از همه چیز مانند بهترین خانه، ماشین یا دفتر بهتر برخوردار باشد

علاوه بر این، افراد مبتلا به خودشیفتگی پاتولوژیک کار با هر چیزی را که به عنوان انتقاد تصور می کنند دشوار است. آن ها ممکن است عصبانی یا بی تاب شوند، به راحتی احساس خستگی کنند، در تنظیم رفتار و عواطف مشکل داشته باشند، و مشکلات عمده ای را برای مقابله با استرس و یا سازگار شدن با تغییر تجربه کنند.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

آن ها اگر نتوانند به آن چه كه كمال تصور مي كنند دست يابند، احساس افسردگي مي كنند. بیشتر افراد خودشیفته به طور مخفیانه با احساس شرم، آسیب پذیری و تحقیر مقابله می کنند.

مقدار مشخصی از عشق به خود را سالم و طبیعی می دانند

مقدار مشخصی از عشق به خود را سالم و طبیعی می دانند. با این حال، وقتی احساس ارزش بیش از حد متداول در خود وجود دارد و فرد شروع به باور این می کند که از دیگران بهتر است، این می تواند بر چندین زمینه از زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد. وقتی خودشیفتگی آنقدر شدید باشد که باعث اختلال در زندگی فرد شود، اختلال شخصیت خودشیفته یا خودشیفتگی پاتولوژیک رخ دهد.

خصوصیات خودشیفتگی پاتولوژیک

خصوصیات خودشیفتگی پاتولوژیک ممکن است در صورت بروز فرد مبتلا به نیاز مزمن به رضایت و توجه شخصی وجود داشته باشد. علاوه بر این، او ممکن است از نظر اجتماعی مسلط و جاه طلب باشد. لاف زدن، عدم همدلی با دیگران و وابستگی به دیگران برای انجام مسئولیت های او امری عادی است.

چه عواملی باعث خودشیفتگی پاتولوژیک می شود؟

روانشناسان علت دقیق خودشیفتگی پاتولوژیک را تعیین نکرده اند. بسیاری بر این باورند که این اختلال هنگامی شکل می گیرد که نوزادان و کودکان کم سن و سال پیوند طبیعی با مراقبان ، به ویژه چهره های مادر را تجربه نکنند. متأسفانه، فرد مبتلا به خودشیفتگی پاتولوژیک هرگز رفتار ناکارآمد خود را تشخیص نمی دهد و قادر به اعتراف نیست که ممکن است مشکلی داشته باشد. آن ها بندرت روابط معناداری برقرار می کنند که برای هر مدت با دیگران ادامه داشته باشد. این ممکن است به این دلیل باشد که شخصیت آن ها اغلب نسبت به دیگران سو استفاده و تحقیرآمیز است.

اثرات خودشیفتگی پاتولوژیک

افرادی که با شخصی که دچار خودشیفتگی پاتولوژیک است زندگی می کنند یا با او کار می کنند اغلب احساس ضعف می کنند. در واقع، تأثیر جسمی و عاطفی زندگی یا کار با آن فردی که دارای خودشیفتگی پاتولوژیک است می تواند بسیار شدید باشد.

فرد مبتلا به NPD اغلب مستعد سرزنش دیگران است

فرد مبتلا به NPD اغلب مستعد سرزنش دیگران به خاطر اشتباهات و کارهای ناشایست خود است و سعی می کند آنها را به خاطر مشکلاتشان احساس گناه کند. این امر می تواند باعث ایجاد تنش در محل کار شود و در صورت حل نشدن منجر به خشونت در محل کار شود. زندگی با یک فرد مبتلا به NPD نیز می تواند عواقب ناگواری به همراه داشته باشد. وقتی خودشیفته راه خود را پیدا نکند، ممکن است عصبانی یا پرخاشگر شود.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

برخی از افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته از دیگران به عنوان وسیله ای برای کنترل آن ها سو استفاده جسمی یا جنسی می کنند. اعضای خانواده غالباً عزیزان خود را با خودشیفتگی آسیب شناختی توصیف می کنند که مانند خودخواهی، کنترل، هرگز راضی نیستند و به راحتی تحریک می شوند.

رابطه عاشقانه در این افراد

در آغاز یک رابطه عاشقانه، خودشیفته ها اغلب بسیار جذاب هستند و به نظر محبوب می رسند. با این حال، با گذشت زمان، آن ها می توانند سرد و دستکاری شوند. آن ها اغلب خیانت نمی کنند. این می تواند منجر به اضطراب و یا افسردگی در همسری شود که قربانی شده است. عوارض مرتبط با خودشیفتگی پاتولوژیک شامل افزایش احتمال سو مصرف الکل و یا مواد، مشکلات در روابط، مشکلات کار یا مدرسه، افسردگی و افکار یا رفتارهای خودکشی است.

نکته

علاوه بر این، کورتیزول هورمون استرس بدن است. در دوزهای بالا، می تواند باعث مشکلات جسمی مزمن شود. اعتقاد بر این است که افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته استرس مربوط به عملکرد را در سطوح عالی بیش از دیگران تجربه می کنند، که ممکن است منجر به مشکلات مزمن سلامتی شود.

تشخیص خودشیفتگی پاتولوژیک

هیچ آزمایش آزمایشگاهی خاصی وجود ندارد که برای تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته استفاده شود. با این حال آزمایش خون و اشعه ایکس ممکن است به حذف سایر شرایطی که می توانند برخی از علائم خودشیفتگی را ایجاد کنند، کمک کند. اختلال شخصیت خودشیفته از طریق ارزیابی بالینی تشخیص داده می شود. طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی (DSM)، از نظر ویژگی های شخصیتی جلب توجه و بزرگواری و اختلالات شدید در عملکردهای شخصیت تعریف شده است.

معیار های این اختلال

معیارهای تشریح شده توسط DSM شامل موارد زیر است

• تخیلاتی در مورد زیبایی، موفقیت و قدرت بر افکار فرد مسلط است
• فرد باید مدام تحسین شود