علائم اختلال عصبی عمده

اختلال عصبی عمده اصطلاح جدیدی برای زوال عقل – یک نقص اکتسابی در توانایی شما برای فکر کردن است که به اندازه کافی شدید است که بر عملکرد روزانه شما تأثیر بگذارد. اختلالات عصبی شناختی می تواند منجر به نقص های شناختی در حوزه های مختلف از جمله توجه، حافظه، زبان یا مهارت های اجتماعی شود. شرایط پزشکی مختلف می تواند منجر به اختلال عصبی شناختی بزرگ شود. بیماری آلزایمر شایع ترین نوع اختلال عمده عصبی شناختی است. در حالی که “درمان” علائم شناختی ناشی از اختلال عصبی عمده امکان پذیر نیست، درمان های مختلف – از جمله داروها، درمان هایی مانند آموزش مهارت ها، و گزینه های حمایتی – می توانند به طور بالقوه پیشرفت علائم را کاهش دهند. در این نوشته همکده علائم اختلال عصبی عمده را بررسی می کنیم.

اگر می خواهید برای مدیریت روان خود و اختلالات مختلف اقدام کنید می توانید با ما در مرکز مشاوره همکده همراه شوید. مشاوره حضوری و مشاوره تلفنی روان شناسی در دسترس خواهد بود.

عصب شناختی به چه معناست؟

“عصب” مربوط به اعصاب یا سیستم عصبی است، در حالی که “شناختی” به شناخت مربوط می شود. از نظر اختلال عصبی عمده، عصب شناختی به موضوعی در مورد نحوه عملکرد مغز اشاره دارد. نورو به این معنی است که یک مشکل بیولوژیکی در نحوه عملکرد مغز وجود دارد. شناخت به عنوان تفکر یا هر کاری که ذهن برای حس کردن، سازماندهی، آماده سازی و انجام وظایف انجام می دهد، تعریف می شود.

علائم اختلال عصبی عمده چیست؟

علائم مختلفی وجود دارد که ممکن است نشان دهنده اختلال عصبی عمده باشد. برخی از علائم رایج، بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، عبارتند از:

• کاهش قابل توجهی در یک یا چند حوزه شناختی در مقایسه با توانایی های قبلی شما
• تغییر شناختی استقلال شما را در زندگی روزمره، مانند پرداخت قبوض، مدیریت پول، یا مصرف داروها مختل می کند.
• تغییر شناختی منحصراً به عنوان بخشی از هذیان رخ نمی دهد – یک حالت ناگهانی سردرگمی
• زوال شناختی را نمی توان با وضعیت سلامت روان دیگری بهتر توضیح داد

علائم شناختی که یک فرد مبتلا به یک اختلال عصبی شناختی عمده دارد ممکن است توسط فرد مبتلا، فرد نزدیک به او یا یک متخصص پزشکی گزارش شود. متخصصان پزشکی می‌توانند توانایی‌های شناختی فرد را با استفاده از تست‌های استاندارد عصبی و روان‌شناختی ارزیابی کنند. اختلال عصبی شناختی خفیف شکل کمتر شدیدی از اختلال عصبی شناختی عمده است. تفاوت در علائم این است که اگر شما یک اختلال عصبی شناختی خفیف دارید، نسبت به سطح عملکرد قبلی شما فقط یک کاهش شناختی متوسط ​​وجود دارد. اگر یک اختلال عصبی-شناختی خفیف دارید، هنوز می توانید فعالیت های روزانه را با استقلال شخصی انجام دهبد. شما می توانید فعالیت های پیچیده معمول خود را کامل کنید، اگرچه ممکن است به تلاش بیشتری نسبت به قبل نیاز داشته باشند.

برخی علائم اختلال عصبی عمده و خفیف

DSM-5 گروه هایی از علائمی را که افراد مبتلا به اختلالات عصبی شناختی عمده و خفیف ممکن است داشته باشند، مورد بحث قرار می دهد. علائم رایج در میان اختلالات عصبی شناختی عبارتند از:

• اضطراب
• افسردگی
• تحقیر
• تحریک
• گیجی
• بی خوابی ( مشکل در خوابیدن)
• خواب زیاد
• بی تفاوتی
• سرگردانی
• بازدارندگی
• هایپرفاژی ( گرسنگی شدید یا غذای زیاد خوردن)
• احتکار
• توهم

درمان اختلال عصبی شناختی عمده در درجه اول بر اساس علائمی است که شما تجربه می کنید. به عنوان مثال، درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند به درمان علائم اضطراب و افسردگی که در اختلال عصبی شناختی عمده وجود دارد کمک کند.

آیا اختلال عصبی شناختی همان زوال عقل است؟

اختلال عصبی شناختی اصلی نام جدیدی برای زوال عقل است. DSM-5 در سال 2013 نام خود را به اختلال عصبی شناختی اصلی تغییر داد. کلمه “زوال عقل” از کلمه لاتین برای جنون یا “بی فکر بودن” گرفته شده است. تغییر نام به منظور حذف انگ از این وضعیت است.

علائم اختلال عصبی عمده چقدر رایج است؟

طبق بررسی های انجام شده توسط DSM-5، اختلال عصبی شناختی عمده در حدود 1 تا 2 درصد از افراد در سن 65 سالگی و 30 درصد از افراد در سن 85 سالگی رخ می دهد. در مقایسه، اختلال عصبی شناختی خفیف حدود 2 تا 10 درصد از افراد در سن 65 سالگی و بین 5 تا 25 درصد از افراد در سن 85 سالگی را تحت تاثیر قرار می دهد.

علل و عوامل خطر

مهم ترین عامل پیش بینی کننده ابتلا به اختلال عصبی شناختی عمده سن است. اختلال عصبی شناختی عمده ممکن است توسط عوامل مختلفی ایجاد شود که در DSM-5 به عنوان مشخص کننده ذکر شده است. این مشخص کننده ها عبارتند از:

• بیماری آلزایمر
• دژنراسیون لوبار فرونتومپورال
• بیماری بدن لوی
• بیماری عروقی
• آسیب تروماتیک مغز
• مصرف مواد یا دارو
• اچ‌آی‌وی
• بیماری پریون
• پارکینسون
• بیماری هانتینگتون
• یک وضعیت پزشکی
• دیگر علل متعدد نامشخص

زنان در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به علائم اختلال عصبی شناختی عمده، به ویژه بیماری آلزایمر هستند. این ممکن است به این دلیل باشد که خانم ها به طور متوسط ​​طولانی تر از مردان عمر می کنند.

درمان در مدیریت علائم اختلال عصبی عمده

اختلال عصبی شناختی عمده در حال حاضر قابل درمان نیست. با این حال، برخی از درمان ها می توانند علائم را کاهش دهند یا پیشرفت زوال شناختی را کاهش دهند. درمان عمدتاً به علت خاص بستگی دارد. در برخی موارد، آموزش شناختی ممکن است به بهبود شناخت یا کاهش سرعت پیشرفت علائم کمک کند. این درمان غیردارویی از شیوه های هدایت شده برای بهبود حافظه، حل مسئله یا توجه استفاده می کند. این نوع آموزش مهارتی بر بهبود عملکردهای شناختی خاص تمرکز دارد. یک مطالعه در سال 2018، درمان‌های دارویی اختلالات عصبی شناختی عمده را مورد بررسی قرار داد.

محققان توصیه کردند که درمان‌های غیردارویی باید خط اول درمان اختلالات عصبی شناختی عمده باشد، زیرا خطرات و عوارض جانبی مرتبط با داروهای ضد روان پریشی مانند مرگ و میر ناشی از سکته مغزی، انفارکتوس میوکارد یا عفونت وجود دارد. پزشکان اغلب داروهای ضد روان پریشی را به عنوان درمانی برای اختلالات عصبی شناختی عمده تجویز می کنند. داروهای ضد روان پریشی ممکن است برای تسکین بی ثباتی خلق، روان پریشی، بی قراری و پرخاشگری در افراد مبتلا به اختلالات عصبی-شناختی استفاده شود. اگر برای این اهداف استفاده شود، برای متخصص پزشکی مهم است که با بیمار و خانواده او کار کند تا تعیین کند که آیا این بهترین اقدام است یا خیر.

داروهای ضد روان پریشی برای مدیریت علائم اختلال عصبی عمده

داروهای ضد روان پریشی استاندارد که می توانند برای علائم موثر باشند عبارتند از:

• ریسپریدون (ریسپردال)
• اولانزاپین (Zyprexa)
• کوتیاپین (Seroquel)
• آریپیپرازول (Abilify)

همه بیماران به داروهای ضد روان پریشی پاسخ نمی دهند، اما آنهایی که پاسخ می دهند معمولاً علائمشان در عرض 1 تا 4 هفته بهبود می یابد. اگر داروهای ضد روان پریشی را در نظر می گیرید، با پزشک خود صحبت کنید، زیرا می توانند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشند. انواع دیگر داروها که اثرات جزئی تا متوسطی در درمان علائم اختلال عصبی عمده دارند عبارتند از:

• مهارکننده های کولین استراز
• ممانتین
• مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)

در حالی که در حال حاضر امکان معکوس کردن زوال شناختی وجود ندارد، درمان ها ممکن است باعث کاهش سرعت یا مدیریت علائم شوند. برای ارزیابی گزینه های درمانی که ممکن است برای شما مناسب باشد، با روان پزشک خود صحبت کنید.

تشخیص اختلالات عصبی شناختی خفیف و عمده

برای تشخیص علائم اختلال عصبی عمده و خفیف می توان از روش های زیر اقدام کرد. تشخیص اختلال عصبی شناختی عمده یا خفیف نیاز به ارزیابی فیزیکی، روانی و عصبی کامل دارد. پزشک شما از معیارهای اختلالات عصبی-شناختی فهرست شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده است استفاده می کند تا مشخص کند آیا علائم شما نشان دهنده این بیماری است یا خیر. تست های تشخیصی عبارتند از:

اسکن مغز

سی تی اسکن یا MRI می تواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا یک بیماری خاص مغزی باعث علائم شما می شود، مانند سکته مغزی، تومور یا هیدروسفالی (جمع شدن بیش از حد مایع مغزی نخاعی). اسکن PET می تواند الگوهای فعالیت مغز را نشان دهد و مشخص کند که آیا پروتئین آمیلوئید موجود در بیماری آلزایمر وجود دارد یا خیر.

تست‌های شناختی و عصب‌روان‌شناختی

این آزمون‌ها مهارت‌هایی مانند حافظه، جهت‌گیری، استدلال و قضاوت، زبان و توجه را اندازه‌گیری می‌کنند.

آزمایش‌های آزمایشگاهی برای شناخت علائم اختلال عصبی عمده

آزمایش‌های خون می‌توانند مشکلات سلامتی را که می‌توانند بر عملکرد مغز تأثیر بگذارند، مانند کمبود ویتامین B-12 یا تیروئید کم‌کار، تشخیص دهند. مایع نخاعی همچنین ممکن است برای علائم عفونت، التهاب یا نشانگرهای برخی بیماری‌های دژنراتیو بررسی شود.

ارزیابی عصبی

پزشک شما حافظه، مهارت های زبانی، ادراک بصری، توجه، حل مسئله، حرکت، حواس، تعادل، رفلکس ها و موارد دیگر را ارزیابی می کند.

معاینه فیزیکی

یک پزشک یک معاینه فیزیکی انجام می دهد و در مورد سلامتی شما سؤالاتی می پرسد تا مشخص کند آیا علائم شما می تواند با یک مشکل سلامت جسمی زمینه ای یا عوارض جانبی دارو مرتبط باشد یا خیر.

ارزیابی روانپزشکی

یک پزشک بهداشت رفتاری می‌تواند تعیین کند که آیا افسردگی یا وضعیت سلامت روان دیگری در علائم شما نقش دارد یا خیر.

علائم اختلال عصبی عمده به صورت غیر قابل برگشت

اختلالات عصبی شناختی بسته به علت آنها می توانند برگشت پذیر یا غیر قابل برگشت باشند. آنها با آسیب به سلول های عصبی در مغز مشخص می شوند. علائم بسته به ناحیه ای از مغز که تحت تاثیر قرار گرفته متفاوت است. علل غیر قابل برگشت عبارتند از:

بیماری آلزایمر

شایع ترین علت اختلالات عصبی شناختی در افراد بالای 65 سال، بیماری آلزایمر اغلب با پلاک های پروتئینی و گره خوردن در مغز خود را نشان می دهد. در برخی موارد، یک جزء ژنتیکی وجود دارد.

بیماری کروتزفلد جاکوب

این اختلال نادر مغزی ممکن است به دلیل شکل غیر طبیعی پروتئین ایجاد شود. این می تواند ارثی باشد یا در اثر قرار گرفتن در معرض بافت مغز یا سیستم عصبی بیمار ایجاد شود.

انحطاط فرونتوتامپورال

که با تجزیه سلول های عصبی در لوب های پیشانی و گیجگاهی مغز مشخص می شود، دژنراسیون فرونتومپورال معمولاً باعث می شود افراد علائم شخصیتی، رفتاری و زبانی را تجربه کنند.

بیماری هانتینگتون از علائم اختلال عصبی عمده به صورت غیر قابل برگشت

این بیماری ژنتیکی باعث از بین رفتن سلول های عصبی خاصی در مغز و نخاع می شود. علائم، از جمله کاهش شدید مهارت‌های شناختی، معمولاً در حدود 30 یا 40 سالگی ظاهر می‌شوند.

بیماری بادی لوی و آسیب های مکرر ضربه ای

در این دومین نوع شایع اختلال عصبی پیشرونده، رسوبات پروتئینی به نام اجسام لوی در سلول‌های عصبی در نواحی مغز درگیر در تفکر، حافظه و حرکت ایجاد می‌شود. ضربه‌های مکرر به سر، که ممکن است اغلب توسط بوکسورها، بازیکنان فوتبال یا سربازان تجربه شود، می‌تواند منجر به اختلالات عصبی-شناختی شود.

بیماری پارکینسون و بیماری های عروقی

این اختلال حرکتی مزمن و پیشرونده همچنین می تواند علائم عصبی شناختی را نشان دهد. در بسیاری از موارد، اختلالات عصبی شناختی در نتیجه آسیب به عروق خونرسانی به مغز رخ می دهد.