حافظه نمادین و نحوه عملکرد آن

حافظه مهم ترین بخش از ذهن انسان است. انسان ها برای تقویت حافظه نیازمند استفاده از مواد خوراکی و ورزش کردن هستند. حافظه انواع مختلفی دارد. انواع مختلف حافظه می تواند در قسمت های مختلف مغز وجود داشته باشد. هر بخش از حافظه به قسمت های مختلف بدن مرتبط است. برای مثال وقتی ما از حافظه فرد صحبت می کنیم لزوما حل یک مسئله یا انجام تمرینات مخصوص نمی تواند ثابت کند که او دارای حافظه خوبی است. حافظه نمادین می تواند به انسان در طول زندگی کمک کند.

در مقاله های قبل در ارتباط با ذهنیت و موفقیت انسان صحبت کردیم و گفتیم که افراد برای رسیدن به موفقیت باید بسیار تلاش کنند. در ادامه می خواهیم ببینیم حافظه نمادین چه تاثیری بر افراد خواهد گذاشت. ما برای شما گفتیم که حافظه می تواند در قسمت های بدن تاثیر گذار باشد. تاثیر گذاری حافظه بستگی به نوع بدن دارد. این که بگوییم یک فرد برای موفقیت فقط نیاز به حافظه قوی دارد درست نیست. در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی  روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با حافظه نمادین و نحوه عملکرد آن با شما صحبت کنیم.

حافظه نمادین فقط یک قسمت کوچک را در وظایف و حافظه کلی شما بازی می کند

حافظه نمادین چیزی نیست که به طور معمول با از دست دادن حافظه از بین برود. اگرچه نقش آن در ایجاد حافظه جدید قابل توجه است، حافظه نمادین فقط میلی ثانیه طول می کشد، اما در پردازش آن چه می بینید و استفاده از آن برای تشکیل حافظه جدید، یک نقش مهم دارد.

حافظه نمادین چیست؟

باید بدانید حافظه نمادین نوعی حافظه حسی است که برداشت ها و احساسات بصری کوتاه مدت را در خود ذخیره می کند، حافظه حسی یک حافظه کوتاه مدت است که برای اکثر افراد پس از جابجایی یا شروع محرک فقط میلی ثانیه طول می کشد.

حافظه آیکونیک حافظه حسی مربوط به حافظه دیداری است

ممکن است “حافظه کوتاه مدت تصویری” نامیده شود. به دلیل نمادها، یا تصاویری که مغز شما از چیزهایی که مشاهده می کنید، نمادین نامیده می شود، زیرا از صحنه های بصری برای جمع آوری برداشت های فوری و نتیجه گیری در مورد نشانه های بصری استفاده می شود.

برخی افراد حافظه نمادین را با حافظه عکاسی اشتباه می گیرند.

برخی افراد حافظه نمادین را با حافظه عکاسی اشتباه می گیرند. در حالی که شواهد اندکی در مورد واقعی بودن حافظه عکس وجود دارد – و اگر واقعی باشد، دقیقاً چگونه کار می کند – حافظه نمادین با تحقیقات گسترده ای قطعی است. حافظه عکاسی توانایی دیدن چیزی و به خاطر سپردن آن از طریق یک تصویر مختصر است.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

حافظه نمادین به سادگی روش مغز شما برای پردازش اطلاعات بصری از طریق نمایش اولیه هر محرک بصری است.

حافظه نمادین طولانی نمی ماند

همان طور که بسیاری از تحقیقات نشان می دهد. از طریق یک تمرین ساده می توانید حافظه نمادین را در بهترین حالت مشاهده کنید. چشمان خود را برای چند ثانیه ببندید. چشمان خود را برای یک یا دو ثانیه باز کنید (فقط به اندازه کافی برای تمرکز روی یک شی) و سپس آن ها را دوباره ببندید.

نکته

برای مدت زمان بسیار کوتاهی، هنوز تصویر را در چشم ذهن خود مشاهده خواهید کرد. این یک حافظه کوتاه مدت و تصویری نمادین در محل کار است که پس از جبران محرک، تصویر را برای مدت کوتاهی زنده نگه می دارد.

ماندگاری

سه نوع ماندگاری وجود دارد که با محرک های بینایی و کارهای حافظه نمادین رخ می دهد: ماندگاری عصبی، ماندگاری قابل مشاهده و پایداری اطلاعاتی؛ ماندگاری عصبی زمانی اتفاق می افتد که فعالیت عصبی پس از از بین رفتن محرک ها ادامه یابد.

ماندگاری قابل مشاهده چه زمانی است؟

ماندگاری قابل مشاهده زمانی است که بعد از از بین رفتن تصویر، مانند یک فلاش نور شدید، به دیدن آن ادامه دهید، ماندگاری اطلاعاتی زمانی است که اطلاعات مربوط به محرک های بینایی تا مدتی پس از از بین رفتن محرک ها هنوز در دسترس فرد باشد.

مطالعاتی در ارتباط با این زمینه

مطالعات در گذشته به این نتیجه رسیده اند که این سه شکل ماندگاری بینایی به یکدیگر متکی هستند و منبع اطلاعات بصری پس از جبران محرک در مطالعات مربوط به ماندگاری بینایی هستند. با این حال، تحقیقات جدید نشان داده است که چنین نیست.

دو پدیده وجود دارد که به طور مداوم با محرک های بینایی رخ می دهد:

طبق مطالعات جدید، دو پدیده وجود دارد که به طور مداوم با محرک های بینایی رخ می دهد: اثر مدت زمان معکوس، به این معنی که هرچه محرک بیشتر طول بکشد، ماندگاری آن بعد از جبران محرک بیشتر می شود و اثر شدت معکوس، که توصیف می کند هر چه بیشتر محرک شدید است، هر چه ماندگاری کوتاه تر طول بکشد.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

این تأثیرات اتفاق می افتد مگر این که محرک ها آن قدر شدید باشند که بعد از تصاویر تولید شوند. تصور می شود که این امر همراه با ماندگاری عصبی رخ دهد.

ماندگاری اطلاعاتی همان چیزی است که حافظه نمادین را تشکیل می دهد.

ماندگاری اطلاعاتی خصوصیات کاملاً متفاوتی نسبت به ماندگاری مرئی و عصبی دارد، زیرا ماندگاری مرئی و عصبی هر دو به شدت به قشر بینایی متکی هستند.

نکته

تداوم اطلاعاتی تا حد زیادی به قشر بینایی متکی نیست، زیرا صفحه نمایش بصری را به جای یک تصویر ساده به ایده ها و اطلاعات انتزاعی تبدیل می کند.

حافظه نمادین مستقیماً با فرایندهای سیستم بینایی گره خورده نیست.

همین مطالعه همچنین نتیجه گرفت که حافظه نمادین مستقیماً با فرایندهای سیستم بینایی گره خورده نیست. این مطالعه نشان می دهد که حافظه نمادی پس از طبقه بندی است و پس از شناسایی محرک رخ می دهد. شناسایی محرک یک فرآیند خودکار است اما خصوصیات اپیزودیک را فراهم نمی کند.

نکته

به طور خلاصه، دیدگاه جدید این است که محرک جسمی باید موقتاً به بازنمایی محرک بینایی در حافظه معنایی متصل شود. این اطلاعات ضمیمه موقت همان چیزی است که حافظه نمادین را تشکیل می دهد.

خصوصیات زمانی

حافظه نمادین پس از دیگر عدم وجود محرک بینایی، به سرعت خراب می شود. به عقیده بیشتر حافظه نمادین امکان ادغام ادراکی دو یا چند تصویر را فراهم می کند، حتی اگر با یک مدت زمان کوتاه جدا شود. مطالعات زیادی برای تعیین مدت زمان نمادین انجام شده است، معمولاً پس از حذف محرک (به اصطلاح جبران محرک).

مطالعاتی در ارتباط با این زمینه

با این حال، یک مطالعه جدید آشکار شده است که در آن این فرضیه مطرح شده است که حافظه نمادین از زمان شروع محرک بینایی، بدون در نظر گرفتن مدت زمان نمایش محرک، دارای ویژگی زمانی مشخصی هستند. این عملکرد معکوس حافظه نمادین را برای مدت زمان طولانی تر و طولانی تر نشان می دهد.

نتایج مطالعه جدید قطعی به نظر می رسد

نتایج مطالعه جدید قطعی به نظر می رسد، نشان می دهد که صرف نظر از این که محرک بصری مدت زمان نسبتاً مشخصی دارد نمایش داده می شود. بیشتر اوقات مدت زمان حافظه نمادین کمتر از یک ثانیه است. حافظه نمادین بسیار مختصر است.

نکته

فقط وقتی حافظه نمادین در مغز قرار می گیرد و به حافظه کوتاه مدت منتقل می شود، اطلاعات فراتر از یک ثانیه مرتبط با حافظه کوتاه مدت تصویری باقی می مانند.

تغییر تشخیص

یکی از یافته هایی که در تحقیقات مکرر درباره حافظه نمادین به دست آمده است، عدم توانایی در تشخیص تغییرات در زمینه بینایی است. تشخیص تغییرات بینایی در بسیاری از آزمایشات مشتاق برای تعیین مدت زمان حافظه نمادین از طریق آزمایش های تشخیص تغییر، ارزیابی شده است.

نکته

به آرایه ای از موارد داده می شود، سپس مدت کوتاهی بعد، با توجه به همان آرایه کمی تغییر یافته، از وی خواسته می شود تغییر را تعیین کند.

آزمودنی ها قادر به تعیین تغییری نیستند که ایجاد شده است

در بیشتر موارد، آزمودنی ها قادر به تعیین تغییری نیستند که ایجاد شده است. این یافته ها حاکی از آن است که تشخیص تغییرات بسیار دشوارتر از آن است که در ابتدا انتظار می رفت و ممکن است بخشی از وظایف حافظه مرتبط با حافظه نمادین و تغییرات قابل مشاهده نباشد.

مطالعاتی در ارتباط با این زمینه

مطالعه جدیدی برای تعیین علت این اتفاق انجام شد. فکر رایج این است که برای تعیین تغییر، جست و جوی  سریال از همه اشیا ضروری است و حافظه آرایه اول قبل از وقوع محو می شود. با این حال، مطالعه جدید نشان داد که به احتمال زیاد حافظه نمادین می تواند هر بار فقط یک آرایه را در خود جای دهد.

وقتی آرایه جدید ارائه می شود، اطلاعات مربوط به آرایه اول را رونویسی می کند

وقتی آرایه جدید ارائه می شود، اطلاعات مربوط به آرایه اول را رونویسی می کند. از آن جا که وظایف حافظه مرتبط با حافظه نمادین بسیار کوتاه است، دلیل آن این است که قشر بینایی و مراکز پردازش مغز تعداد زیادی نمایش بصری را نگه نمی دارند تا بتوانند در شناسایی تغییرات بینایی فعالیت کنند.