تأثیرات خطرناک والدین در زمینه توانایی رشد کودکان بزرگسال

كودكان بزرگسال و والدین آن ها می توانند با موانع زیادی مواجه شوند. گاه، والدین و فرزندان بزرگسال آن ها چشم در چشم، زندگی در زندگی یا شرایط خوبی نمی بینند. گاهی اوقات، کودکان بالغ به طور مداوم از والدین خود استفاده می کنند و کینه والدین شروع به شکوفایی می کند. برخی اوقات، والدین کودکان بزرگسال رفتارهای کنترل کننده و طلبکارانه از خود نشان می دهند و نمی توانند تشخیص دهند که فرزندانشان باید از والدین خود جدا شوند و یک نقش شخصی تر و مستقل تر را به عهده بگیرند. شايد يكي از بزرگترين سد هاي مانع، ولي متداول ترين آن وجود رفتار توانمندساز در بين والدين و فرزندان بزرگسال آن هاست. تأثیرات خطرناک والدین در زمینه توانایی رشد کودکان بزرگسال بسیار خاص هستند.

فعال کردن چیست؟

توانمند سازی رفتاری است که کسی را به طور فعال تشویق یا حمایت می کند تا با انجام کاری که می تواند برای خود انجام دهد، برای انجام ناسالم، اقدام ناسالم انجام دهد. اگرچه این اصطلاح اغلب در مورد اعتیاد و رفتارهایی است که غالباً با اعتیاد همراه است، اما همچنین می تواند پویایی روابط بین دو شخص مانند والدین و کودک را توصیف کند. با اعتیاد، معمولاً امکاناتی مانند رفتاری به نظر می رسد كه عمل اعتیادآور را ترغیب می كند، اما در روابط بین والدین و فرزند، توانایی معمولاً اقدامات متفاوتی را انجام می دهد.

در رابطه والدین و کودک، توانایی معمولاً بر حمایت متمرکز است. ممکن است والدینی که از فرزندان بالغ (توانایی) خود به خوبی پشتیبانی می کنند، تا بزرگسالی حمایت از سازوکارهای ناسالم و تشویق رفتارهای غیرمسئولانه و خودخواهانه را متهم کنند. اگرچه اغلب در نشست های خاص و سایر رسانه ها به عنوان یک نکته استفاده می شود، اما امکان توانایی کودکان بالغ یک مشکل بسیار واقعی است و می تواند تبعاتی داشته باشد که فراتر از وضعیت یک خانواده واحد باشد. اقتصادهای محلی و همچنین پویایی روابط، چشم اندازهای شغلی و استقلال و ثبات عمومی هر دو طرف می توانند آسیب ببینند.

چگونه والدین کودکان را توانمند می سازند؟

معمول ترین راهی که والدین کودکان بزرگسال را قادر می سازند پشتیبانی مالی است. این برای همه متفاوت به نظر می رسد اما می تواند شامل دادن کمک هزینه ماهیانه به کودک بزرگسال، اجازه دادن به کودک بالغ برای مدت نامحدود در کنار او، خرید خانه یا آپارتمان برای کودک، پرداخت هزینه زندگی کودک و رفتارهای مشابه باشد. ممکن است در برخی از مراحل زندگی کودک که در شرایط سختی افتاده یا نوعی از کارافتادگی را تجربه می کنید، به حمایت مالی نیاز باشد. هنوز هم، حمایت مستمر و مالی ناگسستنی برای کودکان بزرگسال یا والدین سالم نیست.

والدین همچنین می توانند از فرزندان خود حمایت عاطفی کنند. اگرچه والدین باید عشق بی قید و شرط به فرزندان خود داشته باشند، اما وابستگی عاطفی بسیار دور از حمایت عمومی والدین است. والدینی که به طور مداوم به نجات عاطفی فرزندان خود می آیند، و به عنوان یک مرکز خرید برای افزایش رضایت از عزت نفس عمل می کنند، در یک رابطه عاطفی قادر هستند. اگرچه والدین می توانند و باید فرزندان خود را تشویق کنند، اما مرتباً به کودک می گویند، “آن ها فقط حسادت می کنند …” یا “شما بیش از حد برای آن ها خوب هستید، نگران نباشید در مورد آن …” و سایر عبارات انحراف سرزنش که از نظر عاطفی رایج است و توانایی والدین را نشان می دهد. آن ها می توانند رفتارهای مشکل آفرین را برای کودکان بزرگسال زیاد کنند.

تأثیرات خطرناک والدین در زمینه توانایی رشد کودکان بزرگسال در بخش های مختلفی دیده می شود.

برقراری ارتباط

راه دیگری که والدین می توانند کودکان را قادر سازند، برقراری ارتباط نامناسب و حتی تشویق آن است. کودکان بالغ که بی ادب، بی احترام و دائماً نسبت به والدین انتقاد می کنند، در ارتباطات ضعیف و رفتارهای ناسالم ارتباطی بزرگ می شوند. اگرچه والدین و فرزندان مطمئناً اختلاف نظر دارند و شما قطعاً دلیل ابراز ناامیدی، نااهلی یا اختلاف نظر با والدین را دارید، اما مدام فریاد زدن، بدرفتاری یا برقراری ارتباط نامناسب با والدین رفتاری نیست که بتواند مجاز باشد یا تشویق کرد. بسیاری از والدین خود را به این شیوه گفتار استعفا می دهند، اما اجازه دادن به کودکان بزرگسال برای برقراری ارتباط ناسالم آن ها را ترغیب می کند از این نوع ارتباط با دیگران استفاده کنند.

چگونه کودکان و والدین تحت تأثیر رفتار منفی قرار می گیرند؟

رفتار فعال هر دو بر والدین و فرزندان تأثیر منفی می گذارد. والدین در وهله اول از طریق درک خود و از بین رفتن رابطه خود با فرزندان تحت تأثیر قرار می گیرند. از آنجا که والدینی که مرتباً مشغول پاکسازی پس از نابسامانی های فرزندان بزرگسال خود هستند، غالباً از نظر مالی، اخلاقی و حتی قانونی موظف به سقوط هر یک از اشتباهات فرزندان خود هستند، آن ها غالباً نسبت به فرزندان خود آزرده خاطر می شوند و از نقش آن ها در زندگی یکدیگر ناراحت می شوند. کودکان بزرگسال در درجه اول از طریق رشد کوتاه مدت تحت تأثیر منفی قرار می گیرند.

اگر بزرگسالان به طور مداوم و دائم به والدین خود متکی باشند، نمی توانند به بلوغ عاطفی، مالی یا روحی مناسبی برسند. مواردی وجود دارد که کودکان باید به والدین خود اعتماد کنند. هنوز هم، اکثر کودکان با مداخلات اندک می توانند از خود مراقبت کنند، و همیشه تکیه بر والدین زمینه پرورش رفتارهای غیرمسئولانه، اهمیت خود متورم و وابستگی نامناسب است. در هر دو مورد، روابط متضرر می شوند. اگرچه رابطه والدین و فرزندان رابطه اصلی است که با آن دست و پنجه نرم می کند، اما سایر روابط می توانند تأثیر منفی بگذارند. بسیاری از والدین احساس خجالت می کنند و در نتیجه خود را منزوی می کنند، در حالی که کودکان به بلوغ عاطفی مورد نیاز برای ایجاد و حفظ روابط پایدار و معنادار خارج از خانواده خود نمی رسند.

تأثیرات خطرناک والدین در زمینه توانایی رشد کودکان بزرگسال در استراتژی های بسیاری دیده می شود.

استراتژی های والدین برای جلوگیری از امکان رفتار

رها کردن توانمندسازی یک مسئله زمان بر، با نیاز به تلاش و تمرین است. این چیزی نیست که یک شبه یا بعد از تصمیم ثانیه ثانیه برای تغییر اتفاق بیفتد. در عوض، نیاز به تدبیر، برنامه ریزی و ارتباط قوی بین همه طرف های درگیر دارد. اگرچه ممکن است سخت باشد، اما با استفاده از ابزارهای مناسب، امکان فعال سازی امکان پذیر است، از جمله:

مرز ها و انتظارات منطقی

عدم وجود مرز مشخصه رفتار امکان پذیر است. تعیین مرزها اولین گام در بهبود روابط خانوادگی و ایجاد پیوندها و رفتارهای قوی تر و سالم تر است. مرزها از خانواده ای به خانواده دیگر متفاوت خواهد بود، اما برخی از نمونه ها شامل تهیه پول در موارد اضطراری قانونی یا فقط عملکرد به عنوان یک خانه پشتیبان به جای یک محل اقامت اولیه است.

انتظارات منطقی مهم هستند. همانطور که می گویند، عادت های قدیمی به سختی می میرند، بنابراین انتظار اینکه بلافاصله پویایی خانواده تغییر کند، انتظار غیرواقعی را برای همه افراد درگیر ایجاد می کند. انتظار داشته باشید درگیری ایجاد شود. انتظار می رود مشکلات به وجود بیاید. وقتی این موارد اتفاق می افتد، انتظار برقراری ارتباط سریع، ملاحظه و احترام آمیز از یکدیگر را داشته باشید و انتظار داشته باشید که با هم به یک قطعنامه مبتنی بر سازش برسید.

اهداف واقع بینانه و مقررات

اهداف واقع بینانه فقط بیرون راندن یک کودک بزرگ از خانه خانوادگی کافی نیست تا بتواند از وابستگی امکان پذیر یا نامناسب جلوگیری کند. در عوض، گام برداشتن برای ایجاد موفقیت هر دو طرف توصیه می شود. با تعیین اهداف واقع بینانه، مانند جستجوی کودکی برای آپارتمان یا تنظیم حساب پس انداز برای انتقال به خانه، این کار را شروع کنید.

اگر هیچ یک از طرفین این مقررات را دنبال نکند، تعیین اهداف، مرزها و انتظارات همه بی فایده است. مهمترین قسمت کاهش یا حذف رفتار توانمندسازی، اجرای قوانینی است که ایجاد شده است. اگرچه یک لغزش تنها لزوماً پیشرفت را از بین نخواهد برد، اما می تواند یک یا هر دو طرف را به عقب برگرداند. تمام قوانینی را که ایجاد کرده اید تنظیم کنید تا به والدین و فرزندان اجازه دهید مرتباً به استراتژی های توافق شده برای موفقیت مراجعه و به راحتی آن ها را اجرا کنند.

خارج از راهنما وقتی همه این روش ها وجود داشته باشد، ممکن است هنوز نیاز به کمک اضافی داشته باشید. درمانگران می توانند با استفاده از مشاوره خانوادگی و درمان فردی، پویایی روابط بین والدین و فرزندان را بهبود بخشند و به خانواده ها كمك كنند تا از روابط توانمندانه به یك معاشرت سالم، مستقل و پرورشی تبدیل شوند. درمان ممکن است از طریق یک درمانگر محلی قابل اعتماد انجام شود و یا از طریق یک منبع مشاوره مانند همکده  تامین شود.

اگرچه ممکن است ابزارهای دیگری برای بهبود کامل یک رابطه توانمندسازی وجود داشته باشد، اما استفاده از این موارد به عنوان یک راهنمای اساسی می تواند به خانواده ها کمک کند تا از الگوها و رفتارهای ناسالم به نفع روابط خانوادگی، استقلال و ارتباطات سالم تر، شادتر استفاده کنند. ما می خواهیم بدانیم که تأثیرات خطرناک والدین در زمینه توانایی رشد کودکان بزرگسال چیست؟

والدین، ​​فرزندان و روابط سالم

فرزندپروری بزرگسالان می تواند دشوار باشد. وقتی بچه ها کوچک هستند، کاملاً در همه چیز به والدین خود اعتماد می کنند. تغییر تدریجی این پویایی می تواند برای والدین و فرزندان سخت باشد. با وجود این دشواری، ایجاد برخی از فاصله های سالم از یکدیگر در بزرگسالی بخشی جدایی ناپذیر از یک فرد بالغ قوی و کاملاً سازگار است. کودکانی که به طور مداوم در بزرگسالی فعال می شوند. احتمالاً از مشکلات زیادی رنج می برند. از جمله اعتماد به نفس پایین، کنار آمدن با مشکلات روزمره و حتی مشکلات بهداشت روانی.

اگرچه برخی از کودکان بزرگسال که دچار تاخیر در رشد یا سایر معلولیت ها هستند. به کمک والدین خود نیاز دارند. اما بیشتر کودکان بزرگسال برای داشتن زندگی سالم و پربار به دخالت یا کمک والدین خود احتیاج ندارند. اگرچه والدین ممکن است فکر کنند که آن ها به سادگی به فرزندان خود کمک می کنند. اما مرتباً وثیقه می دهند، از لحاظ مالی یا احساسی از آن ها حمایت می کنند و مراقبت از آن ها نشانه کمک قانونی نیست. بلکه در عوض یک رفتار را توانمند سازی می سازد.