اختلال کندن پوست یا دراماتولومینیا

اختلال کندن پوست یا دراماتولومینیا با کندن مکرر پوست توسط فرد شناخته می شود. کسانی که دچار این اختلال هستند مرتبا پوست خود را لمس کرده، خراشیده، کنده یا سوراخ می کنند تا بتوانند عیب هایی که مشاهده می کنند را بهبود بخشند و اغلب نتیجه ی آن آسیب به بافت، تغییر رنگ پوست یا زخم شدن آن است. اختلال کندن پوست یک گروه از رفتارهایی است که به عنوان رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن یا BFRBs شناخته می شوند، رفتارهایی که در ان فرد در تلاش برای زیبا کردن خود به کندن، کشیدن، خراشیدن یا زخم کردن مو، پوست یا ناخن هایش می پردازد و نتیجه آسیب رسیدن به بدن او خواهد بود.

گندن گه گاه جوش ها، زخم ها، بخش های پوسته شده یا دیگر مشکلات روی پوست یک رفتار انسانی بسیار متداول است. با این وجود تحقیقات نشان داده اند 2 تا 5 درصد از جمعیت به حدی پوست خود را می کنند که باعث می شود اسیب قابل توجهی ایجاد شده یا منجر به ناکارآمدی در زندگی روزانه می شود. 75 درصد از افراد تحت تاثیر زنان هستند. این رفتار اغلب در اوایل جوانی شروع می شود، البته اختلال کندن پوست در هر سنی ممکن است آغاز شود. بدون دریافت درمان مناسب، اختلال کندن پوست تبدیل به مشکل حادی می شود که ممکن است به مرور زمان کم و زیاد شود.

علائم و نشانه ها

دراماتولومینیا اغلب همراه با تنش، اضطراب یا استرس بوده یا این ها مقدمه ای برای اختلال هستند. در برخی موارد با ادامه یافتن کندن پوست فرد احساس افسردگی خواهد کرد. در طول این دوران میل شدیدی به کندن، خراشیدن یا فشار دادن پوست در نقطه ی خاصی از بدن دیده می شود، اغلب نقطه ای که پوست نقطه ای از بدن که دیده می شود آسیب دیده است. کندن پوست می تواند برای فرد احساس آرامش و رضایت همراه داشته باشد.

اغلب نقطه ای که پوست ان کنده می شود صوت است اما نقاط متدائل دیگر دست ها، پاها، کمر، لثه، گردن، شانه ها، پوست سر، شکم، قفسه ی سینه و  در نهایت اندام هایی مانند ناخن های دست یا پا و موها هستند. اغلب بیماران مبتلا به اختلال کندن پوست می گویند روی بخش خصی از بدن خود تمرکز دارند اما به تدریج به نقاط دیگر نیز می روند تا اجازه دهند نقطه ی اصلی که پوستش را کنده اند کمی بهبود یابد. رفتار بیماران این اختلال متغیر است. برخی ان را چند بار در روز و به شکل مختصر انجام می دهند در حالی که برخی دیگر گاه برای چند ساعت به کندن پوست خود ادامه خواهند داد. متداول ترین راه برای کندن پوست استفاده از انگشتان است اما تعداد زیادی از بیماران از ابزارهایی مانند موچین یا سوزن نیز استفاده می کنند.

کندن پوست اغلب در نتیجه ی یک عامل محرک اتفاق می افتد.

برخی از محرک های متداول حس کردن یا تجربه کردن مشکلاتی در پوست و داشتن احساسات منفی یا حس نگرانی است.

• مشکلاتی که در نتیجه ی دراماتولومینیا ایجاد می شوند عبارتند از: عفونت در بخش کنده شده ی پوست، آسیب به بافت ها یا بیماری مرگبار سپسیس. آسیب ناشی از کندن پوست می تواند بسیار شدید باشد تا حدی که نیاز به پیوند پوست دیده شود. کندن شدید پوست می تواند باعث آبسه ی اپیدورال شود. در موارد شدید کندن پوست ممکن است باعث آسیب هایی شود که زندگی فرد را تهدید می کند. برای مثال یک مورد از اختلال کندن پوست باعث شد زنی روی بینی خود یک سوراخ حفر کند که برای حل مشکل نیاز به جراحی بود، یک زن 48 ساله پوست گردن خود را طوری کنده بود که شاهرگ او دیده می شد. داشتن این عادت باعث می شود به خاطر خم بودن درد در گردن یا کمر افزایش یابد. در آسیب های فیزیکی، اختلال کندن پوست می تواند باعث بدشکل شدن پوست یا زخم های دائمی روی ان شود.

اختلال کندن پوست می تواند باعث ایجاد احساس درماندگی، احساس گناه، خجالت و شرمندگی در بیماران شود و این ها به شدت میل به آسیب رساندن به خود را زیاد می کنند. تحقیقات نشان داده اند اختلال کندن پوست باعث می شود 12 درصد از بیماران به خودکشی فکر کنند، 11.5 درصد از آن ها اقدام به خودکشی کرده و 15 درصد به خاطر مشکل خود در بیمارستان بستری شوند.

علل اختلال کندن پوست

تئوری های متعددی در مورد علت دراماتولومینیا وجود دارد از جمله فاکتورهای بیولوژیکی و محیطی.

یک نظریه ی متداول این است که اختلال کندن پوست اغلب یک مکانیسم همراه برای برخورد با سطح بالای استرس های ایجاد شده برای فرد و آشفتگی شدید فرد بوده و اینکه بیمار واکنش استرس کارامدی ندارد. یک مرور روی مطالعات رفتاری به حمایت از فرضیه ای می پردازد که در ان به نظر می رسد کندن پوست به طور خودکار توسط خود فرد تقویت می شود.

در مقابل نظریه های عصبی، برخی روان شناسان باور دارند رفتار کندن پوست می تواند نتیجه ی سرکوب خشمی باشد که والدین مستبد اعمال می کنند. نظریه ی مشابهی می گوید والدین مستبد می توانند باعث ایجاد این رفتار در کودکان شوند.

تحقیقات پزشکی می گویند ارتباطی قوی بین حوادث سخت در دوران کودکی با اختلال کندن پوست وجود دارد. کسانی که دچار اختلالات آسیب رساندن به خود هستند اغلب دچار خشونت جنسی در دوران کودکی شده اند. دانشمندان در تلاش برای یافتن معیارهای تشخیصی برای اختلال کندن پوست روی ده بیمار مبتلا به این اختلال بررسی هایی انجام داده و یافته اند اغلب قبل از شروع کندن پوست مشکلاتی شخصی داشته اند و 4 نفر از آن ها در دوران کودکی یا نوجوانی به نوعی از خشونت آسیب دیده اند.

اثرات اختلال کندن پوست و دراماتولومینیا

اثرات اختلال کندن پوست روی زندگی فرد می تواند قابل توجه باشد. برخی ممکن است احساس خجالت و شرمندگی داشته باشند. درنتیجه ممکن است از شرکت در فعالیت ها و جمع های اجتماعی خودداری نمایند. ( استخر، باشگاه، ساحل و…) و به دنبال درمان های پزشکی نروند. این عواقب عاطفی می توانند منجر به انزوایی دردناک شده و باعث بروز استرس شدید گشته و فرد را در خطر اختلالات روانی قرار دهد مانند اختلالات خلقی یا اختلال اضطراب. بعلاوه اغلب این افراد هرکاری را برای پوشاندن و پنهان کردن بخش آسیب دیده انجام می دهند و دچار مشکل در مدیریت زمان و کارهای خود می شوند. زیرا زمان زیادی را صرف این رفتار و بعد تلاش برای پنهان کردن ان می کنند.

مشکلاتی که در نتیجه ی اختلال کندن پوست در سلامت فرد ایجاد می شوند نیز کم نیستند.

عفونت ها که ممکن است نیاز به درمان های سختی داشته باشند. زخم های باز، خراشیده شدن پوست، تغییر رنگ پوست، زخم یا بدشکل شدن همه از عوارض احتمالی عادت شدید به کندن پوست هستند. کندن پوست می تواند منجر به تحت فشار قرار گرفتن رابطه تان با خانواده و دوستان شود. اعضای خانواده نیز شاید برای کمک به شکل برای برخورد با این مشکل نیاز به کمک های حرفه ای داشته باشند.

عادت به کندن پوست چگونه ایجاد می شود؟

اختلال کندن پوست در هردو کودکان و بزرگسالان دیده می شود. این اختلال در هر سنی ممکن است شروع شود.

اختلال کند پوست اغلب به یکی از دو شکل زیر شروع خواهد شد:

• بعد از نوعی عفونت یا جراحات پوستی کوچک. شما ممکن است زخم یا خراش را بکنید و این باعث آسیب رسیدن به پوست شده و مانع از خوب شدن زخم می شود. زخم بیشتر به معنای کندن بیشتر و خراشیده شدن بیشتر پوست خواهد بود و این چرخه ادامه دارد.
• در طول زمانی که استرس دارید. شاید غیرعمد پوست اطراف ناخن خود را بکنید و بعد متوجه شوید تکرار این فرایند به کاهش استرستان کمک می کند. این کار برای شما یک عادت خواهد شد.

اختلال کندن پوست نوعی از رفتارهای تکرار شونده ی آسیب زدن به خود است که رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن یا BFRB نام دارند. انواع دیگر از BFRB عبارتند از کندن یا کشیدن مو و ناخن ها به طوری که به بدن آسیب برسد.

این بیماری در انجمن تخصصی بیماری های روانی به عنوان یک اختلال وسواسی عملی شناخته شده است. زیرا تمایل شدیدی برای اجرای رفتارهای تکراری در فرد دیده می شود.

تشخیص دراماتولومینیا

بحث های زیادی بر سر ایجاد یک گروه جداگانه در DSM-5 یا انجمن بیماری های روانی برای اختلال کندن پوست بود. دو دلیل اصلی برای گنجاندن این اختلال در دسته های DSM-5 عبارت است از: اختلال کندن پوست شاید علامتی از یک اختلال نهفته باشد مانند اختلال وسواس فکری–عملی و اینکه اختلال کندن پوست تنها یک عادت بد است و اجازه دادن به ان برای داشتن گروه بندی جداگانه DSM مجبور می شود تا رشته ای از عادات بد را به عنوان یک سندروم جداگانه بشناسد مانند جویدن ناخن یا دست بردن در بینی.

از انجایی که دراماتولومینیا متفاوت از اختلالات و شرایط دیگری است که باعث کندن پوست می شوند.

حتما باید برای تشخیص اختلال کندن پوست در ابتدا هر عامل احتمالی دیگر که باعث این رفتار می شود را در نظر گرفت. شرایط متعددی هستند که منجر به کندن و خراش دادن پوست خواهند شد: اگزما، پسورپازیس، دیابت، بیماری کبد، لنفوم هاجکین (نوعی سرطان خون)، پلی سیتمی ورا ( نوعی بیماری خونی)، لوپوس سیستمی و سندروم پرادرویلی ( یک ناهنجاری ژنتیکی).

برای درک بهتر اختلال کندن پوست دانشمندان مقیاس های متعددی را برای گروه بندی رفتارهای کندن پوست بیان کرده اند. یکی از این ها مقیاس  SPIS است که بر اساس چگونگی تاثیر کندن پوست روی زندگی اجتماعی، رفتاری و عاطفی فرد ارزیابی می شود.

در سال 2013 این اختلال دسته بندی جداگانه ای در انجمن بیماری های روانی پیدا کرد و نام آن اختلال کندن پوست گذاشته شد.

فاکتورهای تشخیصی در این انجمن عبارتند از:

• کندن مکرر پوست که باعث بروز جراحت شود.
• کندن پوست باعث بروز مشکلات دیگر در سلامت روان شده است.
• تلاش مکرر برای کنار گذاشتن این کار، عود کردن مجدد عادت
• کندن پوست باعث استرس شدیدی شده و روی عملکردهای روزانه ی فرد اثر گذاشته است.
• کندن پوست با اثرات روان شناختی یک ماده ی مصرفی یا وضعیت در سلامت ایجاد نشده یا تغییری نمی کند.

درمان دراماتولومینیا

دو درمان اصلی برای دراماتولومینیا وجود دارد:

• آموزش معکوس کردن عادت؛ درمانگر کمک می کند شما شرایط، عوامل استرس زا و دیگر فاکتورهایی که محرک کندن پوست هستند را تشخیص دهید. سپس به شما کمک می کند چیزهای دیگری را جایگزین این کار کنید مانند فشار دادن یک توپ پلاستیکی. این کار به کاهش استرس و مشغول بودن دست هایتان کمک می کند.
• کنترل محرک ها؛ این درمان شامل ایجاد تغییرات در محیط است تا کمک کند کندن پوستتان را کنار بگذارید. برای مثال شاید بتوانید پوشیدن دستکش یا استفاده از باند را امتحان کنید تا مانع از حس کردن پوستتان و تمایل به کندن آن شود. یا اگر می بینید دیدن جوش ها یا دانه های روی صورتتان باعث برگشت رفتار کندن پوست می شود شاید باید روی آینه ها را بپوشانید.

برخی داروها برای درمان اختلال کندن پوست استفاده می شوند اما هیچ یک توسط FDA تایید نشده و اثر آن برای این هدف ثابت نگشته است. داروهای بازدارنده ی جذب سروتونین یا SSRIs بهترین گروه از داروهای مطالعه شده برای درمان کندن پوست هستند.