علائم اختلال طیف اوتیسم (ASD) که هر والدینی باید بداند

اختلال طیف اوتیسم در کودکان بسیاری وجود دارد. این بیماری یک نوع از اختلالات روانی است که والدین باید خیلی سریع به آن پی ببرند. برای درمان اختلالات روانی روان شناسان راه حل های زیادی را ارائه داده اند. خانواده ها می توانند با مراجعه به روان شناسان این راه های درمانی را پیدا کنند. برخی از افراد را در کنارتان می بینیم که ناخواسته دچار بیماری های هستند.

یکی از آن ها بیماری اوتیسم است. همه ما حق زندگی کردن و پیشرفت داریم. بیماران اوتیسمی هم تفاوتی با بقیه ما ندارند. بعضا شاید بسیاری از آن ها باهوش تر از ما باشند. اما گاهی اوقات برای کنترل رفتارهایی که آن ها را آزار می دهد راهکارهای انضباطی وجود دارد. ما در مقاله های قبل گفتیم که اوتیسم چیست و افراد اوتیسمی چه ویژگی هایی دارند. علائم اختلال طیف اوتیسم (ASD) که هر والدینی باید بداند چگونه است.

ارتباط اختلال طیف اوتیسم با ذهن کودکان

روان با ذهن ارتباط دارند. حافظه همان طور که قبلاً گفتیم یکی از مهم ترین بخش های ذهن انسان است. حافظه می تواند خاطرات و اتفاقات مختلف را در ذهن شما ثبت کند و هر زمان که خودتان بخواهید آن ها را حذف خواهند کرد. برای تقویت حافظه راه های مختلفی وجود دارد. این بیماری علائم مختلفی دارد. این بار می خواهیم راهکارهای درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم را بدانیم. در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی  روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با علائم اختلال طیف اوتیسم (ASD) که هر والدینی باید بداند، صحبت کنیم.

درک رفتارهای رایج اختلال طیف اوتیسم

ما معمولاً بچه ها را تنبیه می کنیم زیرا آن ها آگاهانه به شیوه های نامناسب عمل می کنند. خواه این رفتارها از روی حسادت برادرانه یا خواهرانه باشد یا از روی عمد انجام شود. با این حال، یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است نتواند رفتارهای خاصی را کنترل کند. این مهم است که آن ها به خاطر انجام ندادن یک سری کارها به سختی مجازات نشوند. برخی از رفتارهایی که ممکن است کودکان مبتلا به اوتیسم در کنترل آن ها مشکل داشته باشند عبارتند از:

• گاز گرفتن دست و انگشتان آن ها
• تکان دادن یا فشار دادن دست (رفتار خود تحریک کننده که به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می کند احساسات خود را تنظیم کنند)
• جیغ کشیدن یا داد زدن
• با ضربه زدن به سر خود، خود را آزار می دهند
• نگاه نکردن به افراد یا برقراری ارتباط چشمی
• تجاوز فیزیکی به همسالان و بزرگسالان، مانند گاز گرفتن یا لگد زدن

نکته ای در ارتباط با این زمینه

بسیاری از این رفتارها از تلاش کودکان برای بیان نیازها یا خواسته های آن ها یا درک هنجارها و نشانه های اجتماعی ناشی می شود. در عوض، مهم این است که شما بفهمید چرا آن ها اینگونه رفتار می کنند. و در صورت لزوم، سعی کنید در آینده از این عوامل جلوگیری کنید.

برای راهکارهای انضباطی از تقویت مثبت استفاده کنید

کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به تکنیک های نظم و انضباطی که بر موارد مثبت تمرکز می کنند بهتر پاسخ می دهند. با استفاده از استراتژی های تقویت مثبت، شما توجه خود را به کارهایی که فرزند شما به درستی انجام می دهد (برای مثال از صدای آرام خود در سوپر مارکت) جلب می کنید.  و او را تحسین می کنید یا به خاطر آن پاداش می دهید.

برخی از کودکان ممکن است با یک حرف جزئی دارای انگیزه باشند، جایی که می توانند حرف ها را برای رفتار خوب جمع آوری کنند. آن ها می توانند در نهایت برای تعداد مشخصی از برچسب ها جایزه دریافت کنند. اما بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ، به ویژه خردسالان، به بازخوردهای مثبت و پاداش های فوری پاسخ می دهند که مستقیماً به رفتار مربوط می شود. آن ها بلافاصله ستایش می شوند.

چگونه ستایش کردن رفتار های تغییر کرده مختلف می تواند رفتار خوب را ارتقا دهد؟

در ادامه به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت.

آموزش تکنیک های آرامش بخش

فروپاشی در کودکان شایع است. اما آرام کردن کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دشوارتر است. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند تکنیک های آرامش بخش را برای زمانی که احساس می کنند از کنترل خود یا موقعیتی خارج شده اند، بیاموزند. یک تکنیک ساده برای آرام کردن خودشان این است ایتداچشمان خود را بندند. بعد تصور چیزهای دلپذیر، مانند بچه گربه یا پارک مورد علاقه خود را انجام دهند. در آخر به آرامی از طریق بینی خود نفس می کشند و بیرون می دهند.

کنترل محیط آن ها و راهکارهای انضباطی

مخصوصاً برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، ایجاد محیط مناسب برای راحتی آن ها مفید است. مراقبت از پر کردن محل بازی یا اتاق آن ها با اسباب بازی ها و اشیاء خوب است. این می تواند به آن ها احساس امنیت و راحتی بیشتری دهد، که ممکن است منجر به رفتارهای منظم تری شود.

علائم اختلال طیف اوتیسم (ASD) که هر والدینی باید بداند

بسیاری از مردم در مورد بیماری اختلال طیف اوتیسم (ASD) شنیدند. با این حال، اکثر مردم آن را به طور کامل درک نمی کنند. این امر به ویژه تشخیص این اختلال را در افراد اطراف شما دشوار می کند. این راهنما سعی دارد بیماری و علائم اوتیسم را توضیح دهد. به این ترتیب، اگر فردی در زندگی ما به این اختلال مبتلا باشد، می‌توانید بیشتر بیاموزید و کمکی را که ممکن است نیاز داشته باشد از او دریافت کنید.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) چیست؟

اوتیسم یک اختلال رشدی است. این بدان معناست که فرد مبتلا به این اختلال ممکن است با همان سرعت یا به همان سطح رشد نکند. این می تواند هم از نظر جسمی، هم از نظر اجتماعی و هم از نظر روحی بر فرد تأثیر بگذارد. یک فرد اوتیستیک در طیفی از شدت بیماری قرار می گیرد که از خفیف تا شدید متغیر است. افراد مبتلا به یک بیماری خفیف ممکن است مانند سایر افراد کلاس خود نگاه کنند، صحبت کنند و رفتار کنند.

با این حال، افرادی که در انتهای شدید طیف قرار می گیرند، مشکلات رشدی قابل توجهی خواهند داشت. آن‌ها ممکن است نتوانند یک زندگی کاملا مستقل داشته باشند.

نکته

اختلال طیف اوتیسم با ناتوانی ذهنی یکسان نیست. در عوض، بیشتر به عنوان یک ناتوانی رشدی با تاکید زیاد بر مسائل ارتباطی و اجتماعی نگاه کنید. خوشبختانه، بر خلاف بسیاری از افرادی که دارای معلولیت ذهنی هستند، می توان تا حدی به این اثرات کمک کرد.

علائم اولیه اختلال طیف اوتیسم

بسیاری از کودکان در اوایل یک سالگی علائم ASD را نشان می دهند. یک کودک باید تا 12 ماهگی بتواند اسم خود را صدا بزند. کودکان مبتلا به ASD ممکن است به سادگی به فضا خیره شوند و نام خود را در این مرحله نادیده بگیرند. کودک همچنین باید بتواند در ۱۴ ماهگی به چیزهایی اشاره کند که توجه او را جلب می کند. اگر کودک شما نمی تواند این کارهای ساده را انجام دهد، باید آن‌ها را برای آزمایش اختلال طیف اوتیسم یا سایر اختلالات رشدی انجام دهید. از آنجایی که کودک بسیار جوان است، تشخیص قطعی ممکن است زمان ببرد.

با این حال، زمانی که این موارد را زود متوجه می‌شوید، اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای کمک به ارتباط با کودک خود و کمک به او در یادگیری با رشد انجام دهید.

علائم اضافی سیگنسوتیسم

ممکن است هیچ نشانه ای در کودک خود مشاهده نکنید. ممکن است برای کشف یک مشکل بالقوه زمان بیشتری طول بکشد. در این‌جا برخی از علائم شایع ASD در کودکان و بزرگسالان بیان خواهد شد. وقتی چندین علامت را در یک فرد مشاهده می کنید، این نشانه ای است که ممکن است در طیف باشد.

بیش فعالی

کودکان عموماً پرانرژی هستند. با این حال، بسیاری از انرژی آن ها در یک نقطه کاهش می یابد. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است از لحظه ای که صبح از خواب بیدار می شوند تا لحظه ای که به رختخواب می روند هرگز متوقف نشوند. شما می دانید که این درست است، به خصوص اگر شما والدین او باشید. اگر این بیش از شش ماه طول بکشد، ممکن است زمان آن باشد که کودک را نزد پزشک ببرید. این بیش فعالی ممکن است نتیجه این اختلال باشد. همچنین ممکن است نشانه ای از اختلالات دیگر باشد. در هر صورت، این چیزی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

مشکلات ارتباطی

برخی از رایج ترین مشکلات ارتباطی عبارتند از: ضمایر معکوس، تاخیر در مهارت های ارتباطی، عدم درک شوخی یا طعنه، و صحبت با صدای صاف و یکنواخت.

بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به سختی کلمات خود را پیدا می کنند. می توانید بگویید که آن‌ها از لکنت های احتمالی، سردرگمی و اینکه چقدر ناامید می شوند در حال مبارزه هستند.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

آن‌ها ممکن است تقلا کنند و به نظر می رسد هرگز کلماتی را که می خواستند بیان کنند، پیدا نمی کنند. متأسفانه، این ممکن است باعث شود که کودک عجیب تر رفتار کند. آماده باشید تا با حمایت از آن‌ها در مبارزه برای بیان آن‌ها و درک آن‌ها، از عهده این کار برآیید. یکی دیگر از نشانه های ارتباطی این است که کودک شما موارد مشابه را بارها و بارها تکرار کند.

این نشان می دهد که آن‌ها نمی توانند چیز دیگری برای بیان احساسات خود بیان کنند. با ارائه راه های دیگری برای بیان آن‌چه می خواهند به آن‌ها کمک کنید دایره لغات خود را گسترش دهند. اگر عبارتی که آن‌ها تکرار می کنند برای مکالمه مناسب نیست، سعی کنید تا حد امکان آن‌ها را در مسیر خود نگه دارید.

از تماس چشمی با فرد دارای اختلال طیف اوتیسم خودداری کنید

تماس چشمی نشان دهنده اعتماد به نفس و ارتباط واقعی با فردی است که با او ارتباط برقرار می کنید. از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در صمیمیت و ارتباط با مشکل مواجه شوند، اغلب ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند. نگاه کنید ببینید آیا این اتفاق برای همه می افتد یا فقط برای افراد خاص.

همچنین باید توجه کنید که آیا این اتفاق در یک موضوع خاص یا در یک زمان خاص رخ می دهد. این مشاهدات می تواند به شما سرنخ هایی بدهد که چرا چشمانشان را باز نمی کنند. به هر دلیلی، کودک را تشویق کنید تا در چشمان مردم نگاه کند. با لبخند به چشمان آن‌ها نگاه کنید.

مشکلات درک و بیان احساسات

بسیاری از افراد تا بزرگسالی با احساسات خود دست و پنجه نرم می کنند. با این حال، برای افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، آن ها قادر به کمک به خود نیستند. حتی ممکن است نتوانند احساساتی را که دارند تشخیص دهند. آن‌ها ممکن است به سادگی یک نوع احساس غافلگیر کننده را احساس کنند. علاوه بر این، آن‌ها با کنترل آن احساس مبارزه می کنند. همچنین هنگام صحبت با افراد دیگر، آن‌ها ممکن است مخالفت کنند.