دوستان دوران کودکی چقدر اهمیت دارند؟ + بررسی 3 مورد مهم
دوستی یک اصل مهم در زندگی همه ما است. دوستی و ارتباط در دنیای امروزی و جامعه مدرن مهم است. اگر شخصی نتواند برقراری ارتباط موثر داشته باشد هیچ وقت نمی تواند نیاز هایش را برطرف کند. دوستی چه در دوران کودکی و چه در دوران بزرگسالی اهمیت زیادی دارد. بسیاری از کودکان هستند که دوستان خود را تا بزرگسالی همراه داشته اند. این خیلی خوب است که شما همیشه یک همراه و همدل با خود داشته باشید.
چرا که بسیاری از زمان ها عواملی مانند ازونعح و سفر افراد به مناطق دیگر باعث می شود دوستی ها خود به خود پایان یابد. در مقاله های قبل گفتیم که دوستی در دوران بزرگسالی چه اهمیتی دارد. حتی ما گفتیم که اگر بزرگسالان در دوران خودشان دوستی نداشته باشند دچار اختلالات روانی بسیاری می شوند. در ادامه می خواهیم ببینیم که دوستان دوران کودکی چقدر اهمیت دارند؟
حال این که بگوییم پیشرفت یعنی چه و این که چگونه می توان آن را از چه مواردی تعریف کرد متفاوت است. پیشرفت کردن در زندگی بسیار مهم است و نیازمند تلاش هایی در بخش های مختلف زندگی است. زندگی باید به گونه ای باشد که به افراد آرامش بدهد نه این که آرامش را از افراد بگیرد. در مقاله های قبل در ارتباط با این که دوستی و شادی چگونه می توانند مکملهک باشند توضیحات کوتاهی دادیم.
در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با دوستان دوران کودکی چقدر اهمیت دارند؟ صحبت کنیم.
دوستان دوران کودکی برای رشد سالم کودک بسیار مهم هستند.
دوستان دوران کودکی برای رشد سالم کودک بسیار مهم هستند. همان طور که برای بزرگسالان است، دوستی ها برای کودکان هم مهم است. زیرا آن ها احساسات شادی را افزایش می دهند و استرس را کاهش می دهند. در نتیجه تأثیر مثبتی بر سلامت و بهزیستی کلی کودک دارند. این امر بدون توجه به سن کودک، از دوران کودکی تا نوجوانی صادق است.
کودکان در سنین قبل از رشد ممکن است از 2 یا 3 سالگی دوست شوند. با این حال، کودکان تا 4 یا 5 سالگی دوستی واقعی ایجاد نمی کنند. دوستی های واقعی به این معنی است که آن ها به یکدیگر اعتماد دارند. اهمیت اشتراک گذاری با یکدیگر را درک کرده و به احساسات یکدیگر توجه دارند.
نکته ای در ارتباط با این زمینه
برخی از کودکان ممکن است در دوست یابی مشکل داشته باشند، و این اشکالی ندارد. آن ها ممکن است در تعامل با کودکان دیگر احساس عصبی کنند یا دچار تردید شوند. در این شرایط، والدین باید از برچسب زدن رفتار خود به عنوان “خجالتی” اجتناب کنند. زیرا این می تواند به یک ویژگی دائمی شخصیت و حتی یک عصای بالقوه تبدیل شود. در عوض، والدین باید فرزندان خود را تشویق کنند تا دوستان دوران کودکی خود را حفظ کنند. آن ها باید از پوسته منزوی خود بیرون بیایند. این را می توان از طریق دوستان دوران کودکی انجام داد.
ساده نگه داشتن بازی با یکدیگر می تواند بهترین باشد
ساده نگه داشتن بازی با یکدیگر می تواند بهترین باشد. فقط فرزند شما و یک کودک دیگر در یک زمان با هم بازی کنند. فراتر از این، به خصوص اگر کودکانی که فرزند شما سعی در دوستی با آن ها دارد. اگر در سنین مختلف باشند، می تواند بسیار طاقت فرسا باشد و باعث شود که فرزند شما حتی بیشتر کنار برود. اگر وضعیت بیش از حد طاقت فرسا شد، می توانید توجه کودک را به یک اسباب بازی یا بازی که می تواند روی آن تمرکز کند، هدایت کنید. این ممکن است به کاهش استرس او کمک کند. برای دوستان دوران کودکی و احساس فشار کمتر برای معاشرت مهم است.
دوستان دوران کودکی در مدرسه ابتدایی
با بزرگتر شدن کودکان، منطقی است که روابط آن ها معنادارتر می شود. جالب است بدانید که بر اساس یک مطالعه اخیر، بر فرض پسران در مهد کودک حداقل یک دوست صمیمی داشته باشند. این باعث می شود تا در مدرسه رفتار بهتری داشته باشند. در مقایسه با پسرهایی که تا اواخر عمر با هم دوست صمیمی نمی شوند. کودکان بزرگتر، حدود 6 یا 7 سال، معمولاً بیشتر تمایل دارند به خانه بیایند. و در مورد آن دعوای با دوست دوران کودکی صحبت کنند.
این به این دلیل است که کودکان تمایل دارند اولین مشاجرات خود را در این سن با دوستان نزدیک خود داشته باشند. در این سن مشاجرات بیش از حد احساس خیانت می کنند. به عنوان مثال، یکی از دوستان راز دیگری را به دیگری می گوید. در نتیجه اعتماد لطیفی را که بین آن ها ایجاد شده بود نقض می کند.
وقتی کودکان شروع به دعوا با دوستان خود می کنند، نباید والدین نگران باشند.
وقتی کودکان شروع به دعوا با دوستان خود می کنند، نباید والدین نگران باشند. این لزوماً نشانه این نیست که فرزندانشان در طول مسیر دچار مشکلات رفتاری می شوند. نزاع بین دوستان دوران کودکی در این سن، بخشی کاملاً طبیعی از بزرگ شدن است. والدین می توانند با گوش دادن به طرف داستان کودک خود، ارائه راه حل برای حل مشکل کنند. حتی با توضیح مزایای حل تعارض، به فرزندان خود کمک کنند تا درگیری های خود را حل کنند. برای مثال، مادر می تواند به او توضیح دهد که کاری که جوی انجام داده اشتباه بوده است.
نکته ای در ارتباط با این زمینه
با این حال، لازم نیست این پایان دوستی دو فرد باشد. آن شخص می تواند به دوست خود نزدیک شود و به او بگوید که کاری که او انجام داده اشتباه بوده. از او بابت عملکردش عذرخواهی کند. اگر آن شخص عذرخواهی کرد، دوستش باید حاضر باشد عذرخواهی او را بپذیرد. و به او فرصتی بدهد تا اعتماد دوست دوران کودکی خود را جلب کند.
مثال دوم در ارتباط با این زمینه
اما اگر شخص اول عذرخواهی نکند و در عوض از کار خود دفاع کند أوضاع فرق دارد. شاید شخص دوم باید به شخص اول مدتی فرصت دهد تا آرام شود. زیرا برخی از افراد با رویارویی خوب عمل نمی کنند. اگر شخص اول رفتارهای بدتری از خود نشان می دهد أوضاع پیچیده تر می شود. همانند بازگو کردن راز بابی به بیشتر افراد، بابی غم انگیز، بابی باید ادامه دهد و سعی کند دوست جدیدی پیدا کند که مستحق زمان بابی باشد.
دوستان دوران کودکی پیش از نوجوانی
هرگز در زندگی کودک دوستان به اندازه دوران نوجوانی و پیش از نوجوانی خود برجسته و تأثیرگذار نیستند. این زمانی است که همه چیز می تواند ترسناک شود. زیرا در آن زمان است که بچه ها بیشتر با یک دوست که قرار است تأثیر بدی داشته باشد ملاقات می کنند. شما یکی را می شناسید. آن دوستی که فرزند شما را تشویق می کند تا همه کارهای بدی را انجام دهد. و اگر که اگر فشار همسالان نبود، نمی توانست انجام دهد.
والدین اغلب در این شرایط احساس ناتوانی می کنند.
والدین اغلب در این شرایط احساس ناتوانی می کنند. “چه می توانم بکنم؟ پسرم به حرف من گوش نمی دهد” یا “ما هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم. او آن‌قدر بزرگ شده است که بهتر می داند.” با این حال، والدین هنوز بیش از آن چه تصور می کنند در این مورد حرف دارند. در حالی که نوجوانان مشغول بازی کردن با دوست دوران کودکی خود هستند. در صورتی که چیزهایی هستند که والدین سعی می کنند به آن ها بیاموزند. این تا حدی جبهه ای برای پنهان کردن این واقعیت است که آن ها هنوز می خواهند و به راهنمایی والدین خود نیاز دارند.
سختی والدین برای جدایی دوستان دوران کودکی
شاید برای والدین دشوار باشد که در مورد دوستی که از او راضی نیستند، بد نگویند. شاید برای آن ها چالش برانگیز باشد که از قضاوت در مورد فردی که در ظاهر خوب است مجبورند حمایت کنند. اما باید از حقه بازی، کار های عجیب و خطرناک، خودداری کنند. اما اگر والدین بتوانند با فرزندان خود بنشینند و یک بحث صادقانه داشته باشند بهتر است. در مورد این که فرزندانشان در مورد این دوست چگونه هستند، شاید بتوانند بر قضاوت های خود در مورد آن دوست غلبه کنند.
نکته ای در ارتباط با این زمینه
اما، اگر والدین توجیه شوند، این دوستان دوران کودکی فقط می توانند یک نفوذ بد کوتاه داشته باشند. این داستان دیگری است. در این مورد، والدین باید با فرزندان خود را بنشینند و توضیح دهند. این کار که چگونه همراه با تصمیمات بد یک دوست، مانند نوشیدن مشروبات الکلی یا فحاشی، می تواند مستقیماً بر آن ها نیز تأثیر بگذارد.
این امر بسیار مهم است که والدین در دوران نوجوانی در کنار فرزندان خود باشند. چرا که ممکن است یک تصمیم بد برای تغییر زندگی آن ها برای همیشه باشد. این لحظه در زندگی کودکان اوج کار است. این که در آن یک تصمیم بد، مانند رعایت نکردن اصول بازی یا توهین های مختلف به یکدیگر می تواند کار را سخت کند. همه کارهایی را که کودک تا آن زمان برای آن کار کرده است خراب کند. نه دانشگاه، نه شغل عالی، نه آینده.
