اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD)

کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD) ممکن است بیش از حد فعال باشند و قادر به کنترل تکانشگری خود نباشند و نیز دچار مشکلات زیادی در زمینه تمرکز حواس باشند که این رفتارها در مدرسه و خانه تداخل ایجاد میکند و باعث مشکل می شوند.

این بیماری در پسران شایع تر از دختران بوده و  معمولا در طول سال های اولیه تحصیل، زمانی که یک کودک شروع به تحصیل میکند، پیدا می شود.

بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است مشکل مدیریت زمان، سازماندهی، تنظیم اهداف و کاهش بازدهی شغلی را داشته باشند. آنها همچنین دچار عدم برقراری روابط، وکمبود اعتماد به نفس و اعتیاد روبرو هستند.

علائم اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD) در کودکان 

علائم در کودکان به سه دسته تقسیم می شوند:

• کم توجهی
• بیش فعالی
• تکانشگری

علائم کم توجهی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD)

1. به راحتی پریشان می شوند.
2. وظایفشان را درست انجام نمیدهند.
3. توجه نکردن به اتفاقات و اشتباههای ساده انجام میدهند.
4. فعالیت های روزانه را فراموش میکنند.
5. مشکل در برنامه ریزی و  سازماندهی وظایف روزانه را دارند.
6. دوست ندارند کاری انجام دهند که نیاز به نشستن و تمرکز دارد.
7. علاقه به افکار بیهوده دارند.

علایم بیش فعالی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD)

1. اغلب در هنگام نشستن سر و صدا، ایجاد میکنند و  یا با پرش می شنیند.
2. یکجا آرام و قرار ندارند و نمی نشینند.
3. برای انجام بازی های  بی سر و صدا مشکل دارند.
4. همیشه در حال حرکت هستند، مانند راه رفتن یا بالارفتن از وسایل.
5. در مجادلات بیش از حد پافشاری و مجادله دارند.
6. همیشه “در حال حرکت یا  فعالیت” هستند  حتی اگر درحال “موتور راندن” باشند. (آرام وقرار ندارند)

علایم تکانشگری در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کمبود توجه (ADHD)

نمی توانند منتظر بمانند (صبر ندارند).

از پاسخ دادن فرار می کنند.

جلو دیگران را  میگیرند و متوقف می کنند.

علائم ADHD در بزرگسالان

علائم ADHD ممکن است در یک فرد بزرگتر تغییر کند. که عبارتند از:

1. تأخیر  و فراموشی مزمن.
2. اضطراب و عزت نفس پایین.
3. مشکل در انجام کار روزمره و مشکل کنترل خشم.
4. مصرف مواد یا اعتیاد.
5. به تعویق انداختن کارها و اعمال سازماندهی نشده.
6. ناراحت شدن خیلی راحت و  دچارخستگی مزمن شدن.
7. مشکل تمرکز در هنگام خواندن.
8. تغییرات در خلق و خو و افسردگی و همچنین دارای مشکلات ارتباطی بوده.

علل  ADHD

دلایل ایجاد ADHD شناخته شده نیست. اما محققان می گویند چندین مورد ممکن است به آن منجر شود، از جمله:

وراثت، علت ایجاد ADHD در خانواده ها می شود و مواد شیمیایی مغزی در افراد مبتلا به ADHD ممکن است تعادل نداشته باشند. مناطقی از مغز که توجه را کنترل می کنند در کودکان مبتلا به ADHD کمتر فعال هستند.

تغذیه بد، عفونت، سیگار کشیدن، نوشیدن و مصرف در دوران بارداری می تواند بر رشد مغز کودک تاثیر بگذارد. این چیزها می تواند بر رشد مغز کودک تاثیر بگذارد.

سمومی، مانند سرب. ممکن است بر رشد مغز کودک تاثیر بگذارد.

آسیب مغزی یا اختلال مغزی. آسیب به جلوی مغز که لوب فرونتال نامیده می شود، می تواند مشکلات کنترل ضربان قلب و عدم کنترل احساسات ایجاد کند.

شکر و همچنین تماشای تلویزیون بیش از حد، زندگی  در خانه های ضعیف، مدارس فقیر و یا آلرژی غذایی ADHD را ایجاد نمی کند.

ADHD را نمی توان پیشگیری یا درمان کرد. اما تشخیص آن در اوایل دوره و با داشتن برنامه درمان و آموزش عالی، به یک کودک یا بزرگسال مبتلا به ADHD کمک می کند تا علائم خود را مدیریت کند.

درمان دارویی

بسیاری از علائم ADHD را می توان با دارو تحت مراقبت قرار داد.

داروهایی به نام محرک ها که می توانند به کنترل رفتارهای پرخاشگرانه و تکانشگری و افزایش میزان توجه بیماران کمک کنند. عبارتند از:

• دکس متیل فنیدت (Dexmethylphenidate)
• دکسترو آمفتامین (   (Dextroamphetamine
• لیسدکسامفاتامین (( Lisdexamfetamin
• متيل فنيدات (   ( Methylphenidate

داروهای تحریک کننده برای افراد مبتلا به ADHD همیشه مفید نیستند.

داروهای غیر محرک ها  ممکن است برای افراد بالای 6 سال تجویز شوند.

استفاده از مکمل های غذایی حاوی امگا 3 برخی از مزایای درمانی خود را نشان داده اند. وایارین، یک مکمل غیر دارویی ، حاوی امگا 3 است،  که تنها به صورت نسخه قابل دسترس است.

روان درمانی

آموزش ویژه به یک کودک کمک می کند تا در مدرسه راحت درس بخواند. داشتن برنامه ریزی و قانون گذاری می تواند  به بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD کمک کند. روش اصلاح رفتار، به کودکان اموزش میدهد که رفتارهای بدرا با مفاهیم خوب جایگزین کند و  روان درمانی (مشاوره) می تواند به فرد مبتلا به ADHD کمک کند تا شیوه های بهتر را برای رسیدگی به احساسات و ناامیدی خود یاد بگیرد. همچنین می تواند به بهبود عزت نفس کمک کند. روان درمانی همچنین ممکن است به اعضای خانواده کمک کند که کودک یا بزرگسالان مبتلا به ADHD را بهتر درک کنند.

آموزش مهارت های اجتماعی می تواند رفتارهایی مانند:  نوبت و اشتراک گذاری را بیاموزد. گروه های پشتیبانی و دیدار افراد با مشکلات و نیازهای مشابه می توانند در پذیرش و حمایت از آنها کمک کند. گروه های پشتیبانی همچنین می توانند راهی مناسب برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ADHD گردد. این گروه ها برای بزرگسالان مبتلا به ADHD یا والدین کودکان ADHD مفید هستند.