علائم بیماری پدوفیلی
بر اساس اطلاعات داده شده توسط انجمن تخصصی روان شناسی امریکا یا DSM-5، معیار تشخیص اختلال پدوفیلی تجربه کردن مکرر تحریک جنسی، تمایلات و فانتزی های جنسی یا رفتارهای جنسی با کودک نابالغ یا کم سن است، اغلب این کودکان کمتر از چهارده سال سن دارند. کسی که این تمایلات جنسی را داشته یا این فانتزی ها و برانگیختگی های جنسی را تجربه می کند باعث می شود فرد استرس یافته و در روابط بین فردی خود مشکلاتی را تجربه کند. علائم بیماری پدوفیلی بسیار پیچیده است.
برای اینکه فرد را در طبقه بندی این دسته از بیماری ها بتوان گنجاند باید حداقل شانزده سال سن داشته و پنج سال بزرگتر از کودکی باشد که نسبت به او احساساتی پیدا کرده یا عملی انجام داده است.
فردی که در اواخر بلوغ وارد رابطه ی جنسی طولانی مدتی با یک نوجوان 12 سا 13 ساله می شود را در این گروه جای نمی دهند ( بر اساس انجمن روان شناسی امریکا )
تئوری های متعددی در مورد علائم بیماری پدوفیلی وجود دارد.
برخی متخصصان عقیده دارند علت این اختلال رشد اعصاب است. تفاوت در ساختار مغز بیماران پدوفیلی مطرح شده است مانند تفاوت در غشر جلویی مغز، کاهش ماده ی خاکستری، تفاوت در بخش هایی از دو سمت مغز و تغییراتی در مخچه.
بر اساس تحقیقات، این تفاوت ها شبیه به افرادی هستند که اختلالات کنترل تکانه ای را تجربه می کنند، مانند اختلال وسواس فکری – عملی، اعتیاد و اختلال شخصیتی ضداجتماعی.
پدوفیلی می تواند نتیجه ای از بیماری های روانی همراه دیگر باشد. این حالات غیرعادی در مغز ممکن است بر اثر رشد غیر عادی مغز ایجاد شده باشند. با این وجود اختلال استرس پس از سانحه نیز می تواند منجر به این حالات غیرعادی در مغز گردد. تجربیات وحشتناک در اوایل زندگی بیماران پدوفیلی نیز می تواند باعث رشد غیرمعمول مغز گردد.
تفاوت های عصبی در علائم بیماری پدوفیلی
تغییرات عصبی دیگر که در بیماران پدوفیلی دیده می شوند عبارتند از کمتر بودن سطح هوش و درک، و هرچه این سطح درک پایین تر بیاید احتمالا سن قربانی کمتر خواهد بود.
تعداد قابل توجهی از مطالعات نشان داده اند بیماران پدوفیلی دارای وضعیت غیرعادی در بخش جلویی مغز خود هستند. بسیاری از آگونیست های (ماده ی شیمیایی در یک سلول که باعث پاسخ و واکنش ان می شود.) سروتونین تفاوت هایی را در بیماران پدوفیلی در طی ازمایشات از خود نشان داده اند.
همچنین تحقیقات مشخص کرده اند میزان ابتلا به پدوفیلی در کسانی که دچار آسیب های جدی در سر خود در سنین کم شده اند بالاتر است، خصوصا قبل از سن شش سالگی. تحقیقات دیگر می گویند بیماران پدوفیلی بیشتر از میانگین افراد سالم مادرانی با بیماری های روانی داشته اند.
برخی بیماران پدوفیلی دارای مشکلات کروموزومی هستند. تحقیق صورت گرفته روی 41 مرد نشان داد هفت مورد از ان ها مشکلات کوروموزومی داشته اند، از جمله سندروم کلاین فلتر که در ان یک مرد دارای تعداد بیشتری از کروموزوم X نببت به کد ژنتیکی خود می باشد.
فاکتورهای محیطی
فاکتورهای محیطی درگیر در پدوفیلی باید مورد توجه قرار گیرند. اختلاف های زیادی وجود دارد که ایا داشتن یا نداشتن تجربه ی تجاوز و خشونت جنسی در دوران کودکی باعث می شود کودک یک فرد متجاوز جنسی شود. تحقیقات صورت گرفته می گویند در کل بزرگسالانی که در دوران کودکی خود تجربه ی تجاوز را داشته اند به احتمال بیشتری کودکان را آزار جنسی خواهند داد.
میزان این حرف چیزی بین 29 تا 93 درصد است.
اما چه چیزی می تواند دلیل این اتفاق باشد؟ تئوری ها نشان داده اند شاید بیمار پدوفیلی می خواهد با تبدیل شدن به فردی متجاوز کسی که او را آزار می داده را پیدا کرده و یا اینکه به نوعی بر حس بی قدرتی و ضعف خود غلبه یابد و یا اینکه خشونت به نوعی روی روان فرد متجاوز هک شده است. برخی دانشمندان می گویند پدوفیلی در حقیقت تفاوت زیادی با دیگر بیماری های روانی ندارند به جز اینکه یک رفتار ناسالم در ان نمودار می شود. مانند دیگر افرادی که مشکل دارند اغلب متجاوزان جنسی مشکلاتی برای رضایت جنسی خود داشته و در رابطه با همسر خود اختلاف دارند.
موارد مرتبط با رشد
اغلب در حین رشد بیماران پدوفیلی نسبت به افراد عادی مشکلات بیشتری را تجربه می کند. شصت و یک درصد از این بیماران در مقطع تحصیلی خاصی مانده یا مشکلات درسی دارند.
همانطور که قبل گفته شد مشخص شده است اغلب بیماران پدوفیلی، نه همه، سطح IQ پایین تری از افراد عادی دارند. برخی نظریات می گویند این بیماران رشد جنسی درستی نداشته اند و این در دوران کودکی به آن ها استرس داده و باعث رشد نادرست و در نهایت تمایل جنسی به کودکان شده است.
شاید این عوامل استرس زای اولیه باعث ایجاد فرایند بلوغ ناکامل در این بیماران شده است و باعث می شود ذهنشان به شکلی غیرمنطقی جوان بماند. به همین دلیل است که بیشتر بیماران پدوفیلی با کودکان بوده و رفتار ان ها را کاملا قابل قبول می دانند.
پدوفیلی به نوعی شبیه به یک اختلال در سلامت روان است. زیرا فرد مبتلا به این اختلال تمرکز کمی روی خود داشته، با کودکان مانند یک شی برای لذت بردن خود رفتار کرده و خودش واقعا از این استرس روانی رنج نمی برد. (مانند بسیاری از بیماری های روانی دیگر)
در کل به نظر می رسد بیمار پدوفیلی واقعا باور دارد رفتار او عادی است و باید ان را پنهان کند. زیرا منطق جامعه پذیرای این رفتار نخواهد بود. بیماران پدوفیلی متقاعد شده اند که با آزار دادن کودکان کار درستی را انجام می دهد و کودکان خود نیز از این روابط لذت می برند.
برخی می گویند بیمار پدوفیلی درست رشد نیافته و در مرحله ی خاصی از رشد ذهنی گیر کرده می باشد. در حالی که تمام بدن و هورمون های او به بلوغ رسیده اند. به علت این تضاد، این بیمار که بین کودکی و بزرگسالی قرار دارد بیشتر متمایل به کودکان است تا افراد بزرگسال.
پورنوگرافی کودکان علائم بیماری پدوفیلی
استفاده از پورنوگرافی کودکان شاخص قابل اعتمادتری از آزار دادن کودک برای تشخیص پدوفیلی است. با وجودی که برخی افراد که به این اختلال مبتلا نیستند هم پورنوگرافی کودکان را تماشا می کنند. پورنوپگرافی کودک به دلایل متعددی استفاده می شود. از رضایت جنسی گرفته تا تجارت با کلکسیونرهای دیگر و اماده سازی کودکان برای خشونت جنسی به عنوان بخشی از روال رابطه داشتن با کودک.
بیماران پدوفیلی که پورن های کودکان را نگاه می کنند. وسواس خاصی برای نگهداری، مرتب کردن، دسته بندی برجسب گذاری پورن ها بر اساس سن، جنسیت، عمل جنسی و فانتزی های خود دارند. جمع کردن پورنوگرافی به این معنا نیست که این افراد تنها به تماشای پورن ها می پردازند بلکه این ها را جمع می کنند تا وسیله ای برای تعریف و یافتن فانتزی های جنسی موردعلاقه شان باشد. این کلکسیون به تنهایی بهترین شاخص برای کاری است که فرد متجاوز می خواهد انجام دهد نه لزوما کاری که در گذشته انجام داده باشد. محققان می گویند بیماران پدوفیلی که کلکسیونی از پورنوگرافی کودکان دارند اغلب به شکل ناشناس در گروه های اینترنتی عضو می شوند که مخصوص انتشار مجموعه ی آن هاست.
وجود همزمان دو بیماری و خصوصیات شخصیتی
تحقیقات پدوفیلی روی متجاوزان جنسی کودکان نشان داده اند این بیماری اغلب همراه با اختلالات روان شناسی دیگر است.، مانند نداشتن عزت نفس، افسردگی، اضطراب و مشکلات شخصیتی. مشخص نیست این ها خصوصیاتی از خود این اختلال هستند یا از عوارض شناخته شدن به عنوان یک متجاوز جنسی می باشند.
بیماران پدوفیلی که در کلینیک ها هستند اغلب به خاطر استرس برای تمایلات جنسی یا فشار از جانب دیگران به انجا امده اند. این احتمال مشکلات روان شناختی را بیشتر خواهد کرد. به همین ترتیب بیماران پدوفیلی که برای جرم خود به مراکز اصلاحی فرستاده می شوند به احتمال بیشتری خود را با خصوصیات ضداجتماعی می شناسند.
عملکردهای بین فردی و درک ضعیف از خود در اغلب بیماران متجاوز جنسی به کودکان دیده می شود.
علائم افکار مخرب پدوفیلی
افکار مخرب پدوفیلی زیاد برای جمعیت شناخته شده نیست. کسانی که از این اختلال رنج می برند اغلب احساس خجالت و ترس از قضاوت شدن یا مسخره شدن به خاطر وضعیت خود را دارند. افکار مخرب پدوفیلی یکی از ناشناخته ترین مشکلات در بین مشکلات روانی است.
وسواس های متداول در مورد افکار مخرب پدوفیلی و علائم بیماری پدوفیلی
وسواس هایی که اغلب توسط افراد مبتلا به افکار مخرب پدوفیلی تجربه می شوند عبارتند از:
- تصاویر و افکار ناخوشایند از فعالیت های جنسی با یک کودک
- افکار و تصاویر ناخوشایند از کودکان برهنه
- افکار مخرب برای تجازو جنسی به یک کودک
- داشتن احساسات برانگیختگی ناخوشایند حتی زمانی که به کودکان فکر می کند.
- افکار مخرب از داشتن خشونت جنسی و آزاردهنده یک کودک در گذشته و ترس از اینکه فردی فراموش شده شود.
افکار ناخوشایند پدوفیلی متداول
مشکلات رایجی که اغلب مرتبط با افکار پدوفیلی هستند عبارتند از:
- اجتناب از موقعیت های عادی که حتی شامل رایج ترین و ساده ترین تماس فیزیکی با کودکان می شود.
- سوال کردن مکرر برای نصایح و اطمینان از افراد مورد علاقه در مورد احساس گناه و شک کردن به خود
- اجتناب از فعالیت های عادی یا وظایف مرتبط با کودکان مانند حمام کردن، تعویض لباس یا پوشک یا دیگر فعالیت های عادی مرتبط با مراقبت از کودکان
- اجتناب از خواندن مقالات یا دیدن برنامه های تلویزیونی که شرحی از پدوفیلی است، چه صریح بیان شده باشد یا نه
- مرور کردن مداوم شاخص های نامحسوس یا اتفاقات گذشته که می توانند نشانه ای از رفتارهای پدوفیلی باشند.
روان درمانی برای رفع علائم بیماری پدوفیلی
اغلب روش های روان درمانی برای درمان پدوفیلی که همراه با قوانین و تکنیک های رفتارشناختی است استفاده می شوند. تمرکز روی درمان بیمار را قادر می سازد تا رفتارهای خود را شناخته و بر ان غلبه یابد. بعلاوه درمان شامل تکنیک هایی برای کنترل امیال جنسی است.
متداول ترین نوع از درمان روان شناختی استفاده شده برای متجاوزان جنسی روش پیشگیری و مواجه است و بر پایه ی درمان وابستگی قرار دارد. مواجه درمانی به بیمار کمک می کند در موقعیت هایی شرکت کند که خطر تجاوز جنسی یا آزار دادن به کودک زیاد می کند. تحقیقات نشان داده اند مواجه درمانی عود مجدد بیماری و تکرار ان را کم خواهد کرد. این برنامه های درمانی روی افرادی که به بزرگسالان تجاوز کرده اند و یا کودکان، هردو موثر بوده است. بعد از میانگین هشت سال تفاوت قابل توجهی در میانگین بازگشت ان ها به این رفتار دیده می شود.
درمان دارویی
دارویی که تولید هورمون مردانه ی تستوسترون را برای کاهش تکرر یا شدت امیال جنسی تحت تاثیر قرار می دهند. تحت تاثیر قرار دادن تستوسترون می تواند برای اینده ی فرد مفید باشد. حدود سه تا ده ماه زمان می برد تا تستوتسرون میل جنسی فرد را کاهش دهد.
محققان در مورد تاثیر مهار کننده های بازجذب سروتونین در درمان پدوفیلی خوش بین هستند. این داروها می توانند به درمان مشکلات دیگر نیز کمک کنند. زیرا نه تنها تمایلات جنسی را تحت تاثیر می گذارند بلکه به کنترل تمایلات شما نیز کمک می کنند.