نشانه های پدوفیلی

اختلال وسواس فکری نوعی از اختلال های وسواسی است که در آن فرد بیمار دارای افکار جنسی یا مضری نسبت به کودک خود خواهد شد. این زیرمجموعه منجر به حملات وحشت، غم و اندوه، خجالت و افسردگی می شود. کسانی که با اختلال وسواس فکری که از نشانه های پدوفیلی زندگی می کنند نمی خواهند به کودکان آسیب برسانند اما فکر به انجام این کار ان ها را همیشه آزار می دهد.

تفاوت میان فردی که با اختلال  وسواسی فکری پدوفیلی زندگی می کند با فردی که مبتلا به پدوفیلی واقعی است خیلی زیاد است. یک بیمار پدوفیلی به شرایط و موقعیت هایی علاقه دارد که فرصت داشته باشد بتواند با استفاده از کودکان به رضایت جنسی برسد. کسی که با اختلال فکری زندگی می کند دقیقا برعکس است. بیماران اختلال فکری پدوفیلی بسیار از افکار خود وحشت دارند در نتیجه به هر قیمتی می خواهند از کودکان دور بمانند. طبیعت این زیرمجموعه به قدری برایشان ترسناک است و در جامعه بد شناخته می شود که گاه منجر می شود بیماران سال ها در سکوت از بیماری خود رنج ببرند.

نشانه های پدوفیلی و بررسی آن

• بیمار پدوفیلی ممکن است به پسران جوان، دختران جوان یا هردو تمایل داشته باشد و ممکن است میل جنسی او تنها به کودکان باشد یا هردو کودکان و بزرگسالان.
• درمان شامل روان درمانی های طولانی مدت و استفاده از داروست که باعث تغییر میل جنسی شده و سطح تستوسترون در بدن فرد را کاهش می دهد.

پدوفیلی در واقع نوعی از پارافیلیا است ( انحراف جنسی ) و از انجایی که باعث آسیب رساندن به افراد دیگر می شود یک اختلال در نظر گرفته خواهد شد.

میل جنسی یا رابطه ی بین دو فرد بر اساس سن افرادی که درگیر اسن قضیه هستند اختلال پدوفیلی شناخته شده یا رد می شود. در جوامع غربی برای تشخیص اختلال پدوفیلی نیاز است فرد 16 سال یا بیشتر سن داشته و حداقل 5 سال بزرگتر از کودکی باشد که هدف فانتزی ها یا رفتارهای جنسی او قرار گرفته می باشد. با این وجود رابطه ی میان یک فرد بالغ ( بین 17 تا 1 سال ) با فردی در حدود سنی 12 تا 13 سال را یک اختلال در نظر نخواهند گرفت. این محدوده و شاخص سنی استفاده می شود تا بتوان تشخیص داد کدام فعالیت یک جرم شناخته خواهد شد.

پدوفیلی در بین مردان متداول تر از زنان است.

بیماران پدوفیلی ممکن است جذب دختران جوان شوند، یا پسران جوان و یا هردو. اینکه دختران بیشتر قربانی های پدوفیلی هستند تا پسرها مشخص نیست اما به نظر می رسد احتمال بیشتری وجود داشته باشد که در کل دختران قربانی های خشونت جنسی باشند.

اغلب فرد بزرگسال یکی از آشنایان کودک بوده و حتی ممکن است عضوی از خانواده ی او، ناپدری یا نامادری و یا فردی بانفوذ در زندگی او ( معلم یا مربی ورزشی ) باشد. برخی از بیماران تنها جذب کودکانی می شوند که در خانواده ی خودشان هستند و اغلب این تمایل در رده ی سنی خاص یا مرحله ی مشخصی از رشد نمودار خواهد شد. گروه دیگران به هردو کودکان و بزرگسالان کشش دارند.

نکته قابل توجه درباره نشانه های پدوفیلی

نگاه کردن یا لمس کردن اغلب بیشتر از لمس اندام های تناسلی یا داشتن دخول جنسی دیده می شود.

متجاوزان پدوفیلی ممکن است از اجبار یا تهدید استفاده کنند تا تا کودکان را وارد فعالیت جنسی کرده یا با تهدید به ازار دیدن کودک یا حیوان خانگی او را می ترسانند تا به کسی حرفی نزند. بسیاری از این بیماران پدوفیلی دارای اختلال شخصیتی ضداجتماعی هستند.

بسیاری از بیماران پدوفیلی دارای اعتیاد و وابستگی به ماده ی مخدر بوده و دچار افسردگی هستند. ان ها اغلب در خانواده های ناکارامدی رشد کرده و مشکلات زناشویی در بیشترشان دیده می شود. بسیاری از این بیماران خود در دوران کودکی مورد سوءاستفاده ی جنسی قرار گرفته اند.

اختلال وسواس فکری پدوفیلی چیست؟

• علائم متداول اختلال وسواس فکری پدوفیلی:

• ترس از داشتن افکار جنسی در مورد یک کودکان یا بزرگسال کم سن
• ترس از تحریک شدن زمانی که اطراف کودکان یا بزرگسال کم سن
• نکات مشترک اجبار و تجاوز در بیماران پدوفیلی
• ترس ناشی از تجاوز و آزار جنسی یک کودک یا بزرگسال کم سن در گذشته

خشونت: دور ماندن از موقعیت های اجتماعی که در ان کودکان حضور دارند.

ترس: می ترسید که ناکهان به افکار خود عمل کنید یا اینکه کودکان اطراف شما در معرض خطر قرار گیرند.

مجازات شخصیتی: فکر می کنید فرد بدی هستید، فرد مجرمی که دارای افکار جنسی بوده و به کودکان تمایل دارد.

باورهای نادرست در مورد اختلال فکری پدوفیلی

• اختلال فکری تنها در یک نوع و دسته ی خاص دیده می شود. زیرمجموعه هایی برای این اختلال وجود ندارد.
• فکر کردن به اینکه هر فرد در زیر سن 18 سال که به دنبال جذابیت ظاهر خود است نشانه ای از پدوفیلی دارد
• فکر می کنید درست نیست به عکس یا فیلم بزرگسالان کم سن یا کودکان نگاه کنید

چطور می توان اختلال فکری پدوفیلی را تشخیص داد؟

همه ی افراد ممکن است افکار مخربی را تجربه کنند اما داشتن ان ها به این معنا نیست که شما مبتلا به اختلال پدوفیلی شده اید. برای افرادی که واقعا این مشکل را دارند افکار ناتوان کننده بوده و باعث احساس اضطراب و ناراحتی شدید در زندگی خواهند شد. مهم نیست شما چقدر سخت برای رهایی از ان ها تلاش کرده اید این افکار از بین نمی روند.

وقتی مبتلا به اختلال فکری پدوفیلی می شوید گرفتار این فکر می شوید تا به خودتان ثابت کنید کودکان برای شما جذابیتی ندارند. افکارتان باعث می شوند حس کنید مانند یک هیولا یا فردی بیگانه هستید. از این فکر که ممکن است به کودکی اسیب برسانید می ترسید و مدام ذهنتان درگیر است تا فکر کنید ایا واقعا شما فرد خوبی هستید یا یک انسان بد. درست مانند افکاری که برای HOCD  ( فکر به اینکه شما همجنس گرا هستید ) و ROCD ( شک داشتن به شریک رابطه ی خود ) وجود دارند مغز شما نگران واکنش های ناراحت کننده بوده و سعی در کنترل احساس گناه شما خواهد داشت.

مثال هایی از اختلال فکری از نشانه های پدوفیلی

• از اینکه بخواهید به ساحل بروید احساس ناراحتی دارید. می دانید افراد کم سن و کودکان را در استخرهای شنا خواهید دید و می ترسید این باعث افکار ناخواسته شده یا حتی بدتر از آن، منجر به برانگیختگی شما شود.
• با گذراندن زمانی به تنهایی در یک اتاق با یک کودک کم سن احساس استرس دارید. خواهر شما می خواهد از کودک او نگهداری کنید اما می ترسید ناخواسته به افکارتان عمل کنید. به جای اینکه درخواست او را بپذیرید به او نه گفته و به دنبال پیامدهای قانونی برای شرکت در این فعالیت ها می گردید.
• با خانواده ی خود شام می خورید و در کنار خواهر زاده ی کم سنتان نشسته اید. ناگهان مغزتان شروع به ساختن داستان هایی وحشتناک و دردسرساز می کند در نتیجه برای بلند شدن از میز بهانه ای می اورید.

خانواده در درمان اختلال فکری پدوفیلی می توانند به شما چه کمکی کنند؟

بسیاری از بیماران در زمان مواجه شدن با افکار مخرب پدوفیلی در مورد خانواده ی خود احساس خجالت می کنند. اعضای خانواده و دوستان باید به یاد داشته باشند ذهن بازی داشته و از بیمار حمایت کنند. با این وجود نباید برای عدم بیماری به او اطمینان دهید. انجام این کار می تواند شرایط را بدتر کند.

گفتن چیزهایی مانند ” تو به هیچ کودکی آسیب نخواهی زد ” یا ” من همه ی عمر تو را می شناختم و می دانم تو هرگز این کار را نخواهی کرد ” می تواند یک تسکین موقت برای بیمار باشد اما افکار مخرب او را در طولانی مدت تشدید می کند. عادت کردن به این شرایط زمان می برد. حمایت اغلب باید با گروه های خاص بوده و اینکه او را مسخره نکنید. شاید این کار خنده دار به نظر برسد اما به بیمار کمک می کند از مرحله ی درمان بگذرد.

آیا درمان برای من ممکن است؟

درمان ایده آل برای افکار مخرب پدوفیلی درمان در واقع مواجه درمانی یا ERP است. ERP زمانی است که بارها و بارها داوطلبانه خود را در معرض چیزی قرار می دهید که از ان می ترسید، بدون اینکه کاری برای طبیعی ساختن یا متوقف کردن این ترس انجام دهید. با قرار گرفتن مکرر در معرض چیزی که از ان می ترسید مغزتان را مجبور می سازید تا متوجه شود ترس شما تا چه حد غیرمنطقی است.

تشخیص نشانه های پدوفیلی

• ارزیابی پزشک بر اساس معیارهایی خاص

پزشک زمانی پدوفیلی را تشخیص می دهد که

• افرادی که تمایلات، فانتزی ها یا رفتارهایی مکرر و شدید جنسی دارند که در آن کودک یا کودکان مشارکت دارند.
• کسانی که احساس استرس شدید داشته یا کمتر می توانند عملکرد خوبی داشته باشند. (در خانه، در خانواده یا روابط با دوستان) یا به تمایلات خود عمل می کنند.
• کسانی که در سن 16 سال یا بالاتر هستند و حدود 5 سال بیشتر از کودک سن دارند در این فانتزی ها و رفتارها مشارکت دارند. (مورد استثنا بزرگسال مسن تری است که رابطه با کودک 12 تا 13 سال سن دارد.)
• این شرایط را برای شش ماه یا بیشتر داشته اند.

درمان پدوفیلی

• روان درمانی
• داروها

پدوفیلی با جلسات طولانی مدت تکی یا گروهی و همچنین با داروهایی که باعث تغییر میل جنسی شده و سطح تستوسترون را کاهش می دهند قابل درمان است. نتایج درمان متغیرند. خروجی زمانی بهترین حالت است که شرکت در روند درمان داوطلبانه بوده و فرد در مهارت های اجتماعی و درمان برای مشکلات دیگر اموزش خواهد دید، مانند مصرف مواد یا افسردگی. درمان بعد از اقدام به تجاوز و ترس از دستگیری تاثیر کمتری خواهد داشت.

اینکه بیمار پدوفیلی را برای زمانی طولانی در زندان یا موسسه ی دیگری نگه دارید، حتی برای زمانی طولانی، نمی تواند تمایلات یا فانتزی ها را تغییر دهد. با این وجود برخی بیماران که به زندان نمی روند و تحت درمان های طولانی مدت و دقیق قرار دارند اغلب از این افکار بهبود یافته و می توانند دوباره وارد جامعه شوند.

مثال هایی از درمان مواجه درمانی یا ERP

• از شما خواسته می شود عمدا به کودکان در خیابان دقت کرده یا به جایی بروید که اغلب کودکان در ان هستند مانند پارک
• به مرور زمان از شما خواسته می شود برنامه هایی با حضور کودکان ببینید.
• بعلاوه شاید از شما خواسته شود تصاویری از کودکان را ببینید.

گزینه های درمانی دیگری نیز وجود دارد. تمرکز ذهنی بر اساس درمان رفتار شناختی به افراد کمک می کند تا الگوهای فکری منفی را شناخته و تغییر دهند. به بیماران مهارت های حل مشکل یاد داده می شود و سپس از ان ها می خواهند این مهارت ها را تمرین کنند تا بتوانند عاداتی مثبت ایجاد نمایند.

آیا داروها می توانند به نشانه های پدوفیلی کمک کنند؟

داروها در کنار مواجه درمانی می توانند به شما کمک کنند اما نباید جایگزینی برای ان باشند. پزشک همیشه از شما می خواهد قبل از مصرف هر دارو مشورت داشته باشید.

خانواده ی داروهای اصلی که برای درمان پدوفیلی استفاده می شوند مهارکننده های بازجذب سروتونین یا SSRIها هستند. این داروها فعالیت طبیعی سروتونین را بهبود بخشیده و برای درمان اختلالات افسردکی و اضطراب استفاده می شوند.