اروتومانیا یا خود معشوق پنداری

فردی که مبتلا به اروتومانیا است باوری عمیق و عجیب دارد که شخص دیگری عاشق او شده است، حتی با وجود شواهد آشکاری که خلاف این موضوع را نشان می دهند.

توهم این فرد اغلب مرتبط با یک فرد مشهور یا یک فرد با موقعیت اجتماعی بالاست. فرد بیمار بر این تصور است که شخص مورد نظر قصد برقراری ارتباط را با او داشته و به او عشق و علاقه نشان داده و از پیام های مخفی استفاده می کند.

در این مقاله می توانید در مورد این اختلال کمیاب و مشکلات همراه با ان یاد بگیرید.

اروتومانیا چیست؟

اروتومانیا نوعی نامتداول از توهمات پارانوئید است. فرد تاثیر یافته به شدت باور دارد فرد دیگری عاشق او شده است.

این توهم با وجود شواهدی قوی که برخلاف ان وجود دارد ایجاد شده و ماندگار می شوند. این شرایط به ندرت دیده می شود اما اروتومانیا اغلب بیشتر روی زنان اثر می گذارد.

اروتومانیا می تواند ناگهانی شروع شده و علائم اغلب برای مدتی ماندگار خواهند بود. بیمار تاثیر دیده اغلب فردی مسن تر و دور از دسترس است که موقعیت اجتماعی بالاتری داشته و ممکن است با شخص بیمار ارتباط بسیار کمی داشته یا اصلا ارتباطی نداشته باشد.

اروتومانیا که گاه سندروم خود معشوق پنداری نیز نامیده می شود و برای اولین بار به عنوان یک اختلال جداگانه در سال 1921 شناخته شد. اروتومانیا اغلب مرتبط دیگر با دیگر اختلالات روان شناختی است اما ممکن است خودش به تنهایی نیز نمودار شود.

حقایقی در مورد اروتومانیا

اروتومانیا که با عنوان سندروم خود معشوق پنداری نیز شناخته می شود در ابتدا در سال 1885 تعریف شد و این تعریف تشخیص مستقلی برای این بیماری بود اما ممکن است اروتومانیا با دیگر مشکلات روانی که همراه با توهم و رفتارهای مانیک هستند نیز آشکار گردد مانند اختلال دوقطبی، شیزوفرنی و بیماری آلزایمر. درمان اغلب شامل درمان های روان شناسی و داروها برای شرح علائم توهم و هرگونه علت پنهان می باشند.

تحقیقات نشان داده اند کسانی که از اروتومانیا رنج می برند اغلب منزوی بوده، استخدام نمی شوند و دارای ارتباطات اجتماعی محدودی هستند. بعلاوه کسانی که اروتومانیا در ان ها تشخیص داده می شود اغلب سابقه ی بیماری ها روانی قوی در خانواده دارند که این احتمال ارتباط ژنتیکی اختلال را افزایش می دهد.

نمود و ظهور بیماری

اروتومانیا در بین زنان تداول بیشتری دارد اما مردان به احتمال بیشتری از خود رفتارهای پرخاشگرانه و آزاردهنده نشان می دهند. علامت اصلی این اختلال این است که فرد بیمار باوری قوی دارد که فردی دیگر به شکل پنهانی عاشق او شده است. در برخی موارد بیماران حتی باور دارند در یک زمان چندین نفر علایقی پنهانی نسبت به ان ها پیدا کرده اند. از همه بیشتر دیده می شود که فرد توهم دارد توسط فردی دست نیافتنی دوست داشته می شود که اغلب فردی اشنا بوده و یا کسی که افراد دیگر با او ملاقات نداشته اند.

فرد آسیب دیده ممکن است به طور همزمان توهمات دیگری را با بیماری خود تجربه کند، مانند اینکه فکر می کند کسی که عاشق اوست به طور پنهانی عشقش را به او می خواهد نشان دهد مثلا با حالت بدن، چیدمان وسایل خانه، رنگ ها، و دیگر کارهایی که بی آسیب هستند. برخی تصورات بسیار شدید هستند مانند لقاح، زایمان یا مراقبت از کودکانی که در واقعیت وجود ندارند.

چیزهای توهم زا می توانند به مرور زمان با چیزهایی دیگر جایگزین شوند.

برخی ممکن است ثابت و بسیار شدید باشند. تکذیب یک خصوصیت اصلی در این اختلال است زیرا بیماران این حقیقت که فرد مورد نظرشان ازدواج کرده است، دست نیافتنی است یا به او علاقه ندارد را قبول نمی کنند. فرد عاشق ممکن است خیالی یا حتی مرده باشد. اروتومانیا دو شکل دارد: اصلی و ثانویه. اروتومانیا اصلی اغلب به همان اختلال خود معشوق پنداری برمی گردد و مشکل دیگری همراه با آن وجود ندارد. این نوع اغلب ناگهانی شروع شده و نتایج حادی در پی خواهد داشت. نوع ثانویه ی آن با بیماری دیگری همراه می باشد مانند اختلالات شیزوفرنی پارانوئید، اغلب شامل توهم آزار دیدن و تخیلات شده و  شروعی تدریجی دارد.

بیمارانی که شرایطی ثابت دارند مشکل جدی تری داشته و دچار توهمات دائمی بوده و کمتر به درمان واکنش نشان می دهند. این افراد اغلب زنانی وابسته و ترسو هستند که تجربه ی جنسی نداشته اند. کسانی که شرایطی عودکننده و خفیف دارند اغلب توهماتی کوتاه مدت تر داشته و مشکل می تواند برای سال ها تشخیص داده نشود. رفتارهای مشکل ساز شامل کارهایی مانند تلفن زدن، فرستادن نامه و هدیه، رفتن بدون خبر به خانه ی فرد و دیگر رفتارهای دائمی و پنهانی هستند.

علائم بیماری

علامت اصلی باور اشتباه فرد به علاقه ی شدید کسی نسبت به خودش است. اغلب شواهدی برای عشق آن فرد وجود ندارد. فرد دیگر شاید از وجود اروتومانیا در بیمار مطلع نباشد.

فردی که مبتلا به اروتومانیا است ممکن است مرتبا در مورد علاقه ی فرد دیگر صحبت کند. او ممکن است در تلاش برای دیدار ان فرد یا برقراری ارتباط با یکدیگر وسواس داشته باشد در نتیجه بهتر می توانند باهم باشند.

علائم متداول عبارتند از:

• تماس های تلفنی مکرر با فرد
• فرستادن مکرر نامه، ایمیل و یا هدیه به فرد دیگر
• احساس حسادت به خاطر اینکه باور دارد فرد ممکن است در تماس با عاشقان دیگری باشد.
• از دست علاقه به فعالیت های دیگر برای صحبت کردن با فرد دیگر یا انجام دادن کارهایی که مرتبط با اوست.
• بستوه آوردن فرد در بین جمع، گاهی تا جایی می رسد که بیمار بازخواست شده یا توسط مراجع قانونی بازداشت می شود.
• استفاده ی بیش از حد از رسانه های اجتماعی برای نشان دادن ارتباط با فرد دیگر زمانی که در یک جشن یا عکس گروهی هستند.
• ایجاد موقعیت هایی با جزئیات اما اشتباه که در آن بیمار تصور می کند فرد عاشق او را دنبال می کند، به او طعنه می زند یا در تلاش برای برقراری ارتباط با اوست.
• متقاعد شده است که فرد دیگر تلاش می کند به طور پنهانی یا حرکات، پیام های مخفی یا نگاه های مختصر با اخبار، برنامه های تلویزیونی، فیلم یا رسانه های اجتماعی ارتباط برقرار کند.

شکاف های روانی

اروتومانیا ممکن است برای مدت زمانی طولانی یا در دوره های کوتاهی که شکاف های روانی نامیده می شوند نمودار گردد. شکاف های روانی اغلب علامت متداولی از دیگر مشکلات در سلامت روان هستند. آن ها شامل بدتر شدن ناگهانی توهمات یا دیگر خصوصیات روانی هستند. این علائم ممکن است در اختلالات دیگری مانند شیزوفرنی، اختلال دوقطبی و اختلال اسکیزوافکتیو نیز دیده شوند.

دیگر علائم مانیک اختلال دوقطبی عبارتند از:

• داشتن مقدار غیرعادی انرژی
• عدم توانایی برای خوابیدن
• داشتن افکار زیاد در زمانی کوتاه
• درگیر شدن در فعالیت هایی که برای او عادی هستند.
• صحبت کردن سریع در مورد موضوعات متفاوت در زمانی کوتاه
• نشان دادن رفتارهای پرخطر مانند خرج کردن پولی زیاد به یک باره یا رانندگی پرخطر و بی احتیاط

مثال هایی از اروتومانیا

یک مورد بررسی شده از منبعی مطمئن مربوط به سال 1980 و برای زنی است که اشتباها باور داشت مردان متعددی در یک زمان عاشق او شده اند و او را تعقیب می کنند. اروتومانیا در این زن برای هشت سال ادامه یافت و بعد از آن کاملا درمان شد.

در سال 2012 داستانی در مورد شخصیتی به نام رابرت هاسکینز منتشر شد. در سال 1995 او  تصور می کرد خواننده ی مشهور مدونا عاشق او شده است. او باور داشت مدونا می خواهد با او ازدواج کند. او چندین بار از دیواری خانه ی این خواننده بالا رفته بود و او را تهدیدهای وحشتناکی کرد. سرانجام دادگاه او را برای ده سال به زندان فرستاد.

 معیارهای تشخیصی DSM-5 برای اختلال اروتومانیا

• شیزوفرنی تشخیص داده نشده
• توهمات عجیب و دائمی برای حداقل یک ماه یا بیشتر
• وجود توهمات، عملکرد و رفتارهای کلی فرد نقص دارند.
• حملات مانیک یا افسردگی شدید که در مقایسه با زمان توهمات کوتاه تر هستند.
• نمی توان توهمات را مرتبط با اثرات روان شناختی یک ماده ی مصرفی، یک بیماری دیگر یا دیگر اختلالات ذهنی دانست.

تشخیص

تشخیص اروتومانیا می تواند چالش برانگیز باشد زیرا شرایطی است که به ندرت پیش می اید. برخی متخصصان روان شناس در طول دوران آموزشی خود موردی مبتلا به اروتومانیا را نمی بینند و شاید حتی نتوانند علائم را در صورت برخورد با بیمار تشخیص دهند.

• شیزوفرنی، اختلالات خلقی و از دست دادن حال عادی باید شامل شوند.
• توهمات باید شامل حوادث ممکن باشند، حتی اگر احتمال آن خیلی کم است.
• توهمات باید تنها در مورد مربوطه باشد، و تمامی جنبه های زندگی فرد مورد نظر باید عادی باشند.
• تغییرات خلقی کم یا حملات مانیک نیز دیده شوند، و همچنین دوران توهمات باید طولانی تر از دوران تغییرات خلقی باشند.

مشکلات و شرایط همراه

اروتومانیا می تواند باعث شود فرد رفتارهای پرخطر یا پرخاشگرانه از خود نشان دهد. در برخی موارد این رفتار می تواند باعث شود فرد برای آزار دادن دیگران یا ایجاد مزاحمت دستگیر شود. در موارد نادر اروتومانیا می تواند باعث مرگ فرد گردد.

اروتومانیا اغلب همراه با اختلال دوقطبی است. این مشکل می تواند با شرایطی دیگر نیز همراه شود، مانند:

• اختلال اضطراب
• اعتیاد به الکل یا مواد
• اختلال کم توجهی بیش فعالی
• اختلالات غذایی، مانند اختلال بولیمیا یا بی اشتهایی عصبی

درمان برای اروتومانیا

زمانی که اروتومانیا نتیجه ی یک بیماری ذهنی پنهان مانند اختلال دوقطبی یا شیزوفرنی نباشد، درمان استاندارد اغلب ثبات وضعیت خلقی یا داروهای خواب آور در ترکیب با روان درمانی هستند که به بیمار کمک می کنند توهمات و تفکرات اعتیادگونه ی خود را مدیریت کرده و بفهمد. زمانی که اروتومانیا نتیجه ی یک مشکل پنهان دیگر مانند اختلال دوقطبی، اعتیاد به الکل یا دارو، اختلالات اضطراب، اختلالات غذایی یا اختلال کم توجهی بیش فعالی باشد، درمان های بیشتری نیز نیاز خواهد بود.

درمان اختلال می تواند سخت باشد زیرا کسانی که به ان مبتلا هستند نمی خواهند، یا حتی نمی توانند، متوجه شوند باورهایشان حقیقی نیستند.

به ندرت دیده می شود فرد بیمار خود به سراغ درمان برود و شاید مشارکت او در درمان موفق سخت باشد.

درمان باید متناسب با نیازهای هر فرد بیمار باشد. اولویت ها باید متمرکز روی حفظ عملکرد اجتماعی، به حداقل رساندن رفتارهای مشکل ساز و بهبود کیفیت زندگی فرد بیمار باشند.

همچنین کسب مهارت های اجتماعی ممکن است به بیمار کمک کرده و باعث شود بتواند در برخورد با مشکلاتی که ریشه در اروتومانیا دارند موفق تر باشد.

مدیریت شرایط

مدیریت موفق علائم روی درمان اختلال نهفته تمرکز داشته و شاید شامل دارو، روان درمانی و بستری شود. همه یا هیچ یک از این گزینه ها ممکن است استفاده شوند  و این به نگرانی ها و تفکرات فرد و علل پنهان بستگی دارد.

درمان باید به فرد بیمار کمک کند تا با برنامه ی درمانی توافق یافته موافقت کرده و نسبت به بیماری اش اگاهی یابد.

بستری در بیمارستان در صورتی نیاز است که فرد بیمار برای خودش، فردی که حس می کند به او علاقه دارد یا هرکس دیگری خطرناک باشد.