راه های درمانی برای اختلال خود زشت پنداری

چه درمان هایی برای اختلال خود زشت پنداری وجود دارد؟ راه های درمانی برای اختلال خود زشت پنداری چیست؟

اگر فکر می کنید ممکن است دچار اختلال خود زشت پنداری باشید رفتن نزد یک متخصص سلامت روان نقطه ی خوبی برای شروع است. متخصص می تواند مشکل شما را ارزیابی کرده و تشخیص دهد و کمک می کند به درمان مناسب دسترسی پیدا کنید. اگر نگران رفتن پیش متخصص روان هستید شاید بتوانید در مجلات و صفحات مجازی در مورد دریافت کمک برای مشکلات سلامت روان تحقیق کرده و ممکن است این گزینه ها برای شما موثر باشند.

اگر این اختلال در شما تشخیص داده شد متخصص سلامت روان گزینه های درمانی متعددی را به شما پیشنهاد خواهد داد. گزینه های پیشنهادی به شما ممکن است به شدت علائم بستگی داشته باشند اما بهتر است قبل از مصرف هرگونه دارو از درمان های رفتار شناختی استفاده کنید.

یک راهنمایی خوب برای درمان اختلال خود زشت پنداری:

• داروها؛ مصرف دارو به تنهایی یا در ترکیب با درمان رفتار شناختی
• درمان رفتار شناختی؛ با ابزارهای کمک به خود مانند کتاب ها یا برنامه های کامپیوتری، در کنار تلفن یا چندین جلسه ملاقات گروهی یا دو نفره با درمانگر
• خدمات مخصوص برای بیماران اختلال خود زشت پنداری، اگر درمان ها موثر نبودند.

درمان رفتارشناختی یا CBT

درمان رفتار شناختی نوعی گفتار درمانی است که هدف آن یافتن ارتباطی بین افکار، احساسات و رفتار شماست. همچنین به شما کمک می کند برای مدیریت آن ها مهارت های مفیدی کسب کنید. جلسات درمان رفتار شناختی می تواند دو نفره یا به شکل گروهی باشند.

در مورد اختلال خود زشت پنداری، هدف از درمان رفتار شناختی شرح خصوصیات اصلی این اختلال است تا به تدریج احساس اضطراب کمتری نسبت به بدن خود داشته باشید.

درمان رفتار شناختی تمرکز دارد روی

• نگرانی های شما در مورد ایرادهای فیزیکی تان
• کاهش نیاز شما برای ادامه دادن رفتارهای غیرمفید
• بهبود نگرش کلی شما نسبت به تصویر بدنتان و ظاهر فیزیکی خود

درمان رفتار شناختی توسط خدمات سلامت ارائه می شود. باید تحقیق کنید تا متوجه شوید کدام خدمات درمانی در محل زندگی شما وجود دارد.

داروها در درمان اختلال خود زشت پنداری

شاید داروهای ضدافسردگی برای شما تجویز شود. داروها ممکن است به تنهایی نیاز باشند یا در ترکیب با گفتار درمانی اگر:

• اختلال شما باعث ناکارآمدی های متوسط تا شدید در شما شده است.
• گفتار درمانی به تنهایی برای درمان اختلال خود زشت پنداری شما مفید نبوده است.

این نوع داروی ضدافسردگی تجویز شده اغلب جز داروهای بازدارنده های بازجذب سروتونین یا SSRI می باشد. این دارو کمک می کند افکار و رفتارهای وسواسی شما کم شود.

داروهای SSRI ممکن است عوارض جانبی ناخوشایندی داشته باشند در نتیجه برای مصرف آن ها با متخصص سلامت روان مشورت داشته باشید. قبل از مصرف هر دارو می توانید با اطلاعاتی که در دسترس دارید کمی در مورد آن تحقیق کنید.

اگر اولین مرحله از داروهای SSRI و درمان رفتار شناختی بیشتر موثر نباشد گام بعدی امتحان کردن SSRI متفاوت یا یک داروی ضدافسردگی دیگر به نام کلومیپرامین است.

چه درمان های دیگری وجود دارد؟

هر فرد متفاوت بوده و درمان تجویزی ممکن است برای همه ی افراد درست کار نکند.

شاید متوجه شوید درمان ها یا تکنیک های مراقبت فردی دیگر برای شما یا اطرافیانتان مفید هستند، چه به تنهایی یا در کنار درمان های دیگر.

دوستان و خانواده چطور می توانند به شما کمک کنند؟

این بخش برای دوستان و خانواده ی کسانی است که فردی دچار اختلال خود زشت پنداری در اطراف خود دارند.

احتمالا دیدن اینکه یکی از عزیزان شما نگرانی های فکری و رفتارهای پیچیده ای دارد که روی زندگی روزانه ی او اثر گذاشته است برای شما ناراحت کننده و ترسناک است. اما چیزهای زیادی وجود دارد که می توانید برای حمایت از این عزیز خود انجام دهید:

درمان اختلال خود زشت پنداری – احساسات او را بپذیرید.

خانواده و دوستان می توانند تنها با پذیرش احساسات فرد مبتلا به اختلال خود زشت پنداری کمک زیادی کرده و باید متوجه باشند تطابق با این شرایط برای این افراد بسیار سخت است. شاید شما درست نتوانید نگرانی های او در مورد ظاهرش را درک کنید اما باید حتما بدانید این احساسات برای آن ها بسیار حقیقی هستند. سعی کنید آن ها را با لغاتی مانند افراد بیهوده یا انسانی غرق در خود قضاوت نکنید.

فضایی برای صحبت کردن بگذارید.

برای شخصی که اختلال خود زشت پنداری را تجربه می کند خیلی سخت است که بخواهد افکار خود را اعتراف و بیان کند، خصوصا اگر آن را خجالت آور بدانند. اما صحبت کردن اولین گام برای دریافت کمک است.

به آن ها برای شروع درمان و حمایت از متخصص کمک کنید.

اگر در این زمینه اطلاعاتی ندارید بهتر است کمی در مورد راه های کمک به یک بیمار اختلال خود زشت پنداری تحقیق کنید.

حمایت از بیمار در برنامه های کمک فردی.

اگر این شخص در حال کار کردن روی یک برنامه ی کمک های فردی است، چه به تنهایی یا همراه با یک مشاور، می توانید او را در این زمینه حمایت کنید. برای مثال می توانید در جلسات درمانی او را همراهی کنید.

برای او در کارها یک حامی باشید.

به او پیشنهاد کمک های کاری بدهید، مانند کمک کردن در مراقبت از کودکان یا انجام کارهای خانه. این کار به او زمان بیشتری می دهد تا بتواند در جلسات ملاقات با پزشک خود شرکت کرده یا از ابزارهای کمک های فردی استفاده کند. 

موفقیت های او را جشن بگیرید.

کنار گذاشتن رفتارهای اجباری ناشی از اختلال می تواند بسیار سخت بوده و به زمان نیاز دارد. جشن گرفتن موفقیت های کوچک، مانند گذراندن زمان کمتری برای زیبا کردن خود یا تکرار کمتر کارها، می تواند به حفظ انگیزه ی این فرد کمک کند.

آن را به خودتان نگیرید.

اگر این دوست یا عضو خانواده که دچار اختلال خود زشت پنداری است گاهی نمی خواهد کسی را ببیند یا از تماس های اجتماعی دوری می کند، برای شما سخت خواهد بود. سعی کنید آگاه باشید که این ها به خاطر احساساتی منفی است که در مورد ظاهرش دارد نه مخالفت با هر چیزی که شما دوست دارید.

محرک های او را بشناسید.

برخی از افراد مبتلا به این اختلال در برخی شرایط مشکل داشته و ممکن است رفتارهای تکراری بیشتری از اختلال خود نشان دهند. گاهی این شرایط اجتناب ناپذیر است ( برای مثال دیدن آینه در مغازه یا توالت های عمومی ) اما برداشتن گام هایی برای ورود تدریجی به این شرایط می تواند به او کمک کند.

ثابت قدم باشید.

بیمار اختلال خود زشت پنداری به دنبال تایید در مورد تصوری است که از ظاهرش دارد. سعی کنید با او وارد بحث نشده و دیگران را نیز تشویق کنید که این کار را انجام ندهند.

اعتماد به نفس او را زیاد کنید.

او را تشویق به انجام کارهایی کنید که از آن لذت می برد. تشویق و تمجیدی که مرتبط با ظاهر او نباشد می تواند اعتماد به نفسش را زیاد کند.

برای خودتان حامی داشته باشید.

نزدیک یک بیمار اختلال خود زشت پنداری بودن استرس آور است، خصوصا اگر شما از او مراقبت می کنید. شاید صحبت کردن با افراد دیگری که در شرایط مشابه شما هستند و یافتن اطلاعات بیشتر در مورد این مشکلات پیچیده بتواند برای شما مفید باشد.