نقش و آموزش روانشناس بالینی در خانواده
خانواده نقش بسیار مهمی در دنیای امروزی دارد. روانشناسی بالینی یک نوع از روانشناسی است که می تواند برای همه افراد مناسب باشد. در دنیایی که زندگی می کنیم اختلالات روانی بسیاری وجود دارد. برخی از این اختلالات روانی را ممکن است بشانسید. برخی هم برای شما تازگی دارند. خانواده اصلی ترین مجموعه ای است که می تواند برای کودکان و نوجوانان هدایتگر باشد. خیلی زمان ها خانواده ها فکر می کنند اگر کسی مشکل روانی داشته باشد باید حتما به مشاوره مراجعه کند.
در روان شناسی همیشه موضوعات جدیدی برای بررسی وجود دارد. برخی از آن ها ناشناخته هستند اما برخی از آن ها قبلاً مورد بررسی قرار گرفته است. دنیای روان شناسی بسیار بزرگ و پر از مفهوم است. ما در مقاله های قبل در ارتباط با رفتار در روان شناسی صحبت کردیم و گفتیم که هر فردی چه نوع رفتاری دارد و این رفتار در چه زمان هایی در فرد ایجاد می شود. گاهی اوقات رفتار یک فرد بر اساس شرایط خانوادگی یا محیطی تغییر خواهد کرد. برای مثال ممکن است یک کودک در یک زمان مشخص رفتار های پرخاشگرانه انجام دهد.
دوران بلوغ و روانشناس بالینی
یا این که یک فرد جوان در دوران بلوغ خود رفتار های منزوی انجام دهد. این زمان ها است که تحلیل گران رفتاری وارد عمل می شوند. در واقع تحلیل رفتار ممکن است توسط افراد عادی و با تجربه انجام شود اما بهتر است این نوع تحلیل رفتار ها وسط یک فرد متخصص و با دانش انجام شود. ما در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با نقش و آموزش روانشناس بالینی در خانواده صحبت کنیم.
تحلیل گر رفتار کاربردی در کنار روانشناس بالینی در خانواده
روانشناس بالینی رفتار را مطالعه می کنند. همان طور که از نام آن پیدا است، روانشناس بالینی رفتار را مطالعه می کنند. بسته به علایق و تخصص های خاص آن ها، می توانند طیف گسترده ای از اعمال، موقعیت ها و محیط ها را مطالعه کنند. این متخصصان اغلب بر کاربردهای عملی تحقیقات روانشناختی متمرکز هستند و برای تجزیه و تحلیل و تغییر رفتارهای بالقوه مضر با بیماران کار می کنند.
روانشناس بالینی اغلب مستقیماً با چه افرادی کار می کنند؟
افراد در زمینه روانشناس بالینی اغلب مستقیماً با افرادی کار می کنند که برای کنترل رفتار خود تلاش می کنند. آن ها می توانند با استراتژی های درمانی، به بیماران کمک کنند تا الگوهای رفتاری جدیدی شکل دهند و دلایل رفتارهای ناخواسته را برای تغییر آن ها کشف کنند.
نکته
به طور خاص، روانشناس بالینی ممکن است با بیمارانی کار کنند که برای پیمایش تفاوت های رفتاری ناشی از اوتیسم، ناتوانی های رشد، اختلالات رفتاری، اختلالات عاطفی و سایر موارد بهداشت روانی به کمک نیاز دارند.
تحلیل رفتار چیست؟
تحلیل رفتار تا حد زیادی از رفتارگرایی شکل گرفت، مکتبی از اندیشه روانشناختی که در قرن بیستم شکل گرفت. رفتارگرایی بر رفتار انسان متمرکز است و این نظریه را مطرح می کند که، برای اعمال تغییرات رفتاری، به ویژه در مورد بهداشت روان، لازم است که خود رفتارها را مورد توجه قرار دهیم، نه این که به دلایل دیگر روانشناختی یا محیطی بپردازیم.
کشف علل رفتارهای خاص توسط تحلیل گران
پس از کشف علل رفتارهای خاص، تحلیل گران رفتار می توانند برای تغییر یا اصلاح آن رفتار تلاش کنند. تا زمانی که سازوکار علیت رفتار کاملاً درک نشود، تجزیه و تحلیل رفتار بیان می کند که نظریه های مربوط به روانشناسی یا بهداشت روان اطلاعات اساسی ندارند. در عمل، تحلیل رفتار بر کمک به افراد در تغییر رفتار متمرکز است.
روانشناس بالینی کیست؟
روانشناس بالینی یک متخصص بهداشت روان با آموزش های بسیار تخصصی در زمینه تشخیص و درمان روانشناختی بیماری های روانی، رفتاری و عاطفی است.
نقش روانشناس بالینی
روانشناسان بالینی برای درمان بیماری های روانی دارو تجویز نمی کنند، مگر در تعداد معدودی از ایالت ها که این اختیار را دارند. بلکه از تکنیک‌های روانشناختی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و درمان روان‌کاوی استفاده می‌کنند.
روانشناسان بالینی معمولاً قبل از این که بتوانند بیماران را ببینند و از این تکنیک ها استفاده کنند، باید مدرک دکترا (Ph.D. یا Psy.D.) را در روانشناسی بالینی بگذرانند. با این حال، در برخی جای ها، مدرک کارشناسی ارشد کافی است. در اکثر جاها، فعالیت های حرفه ای روانشناسان بالینی توسط هیئت صدور مجوز کالج حرفه ای تنظیم می شود. علاوه بر ارائه روان‌درمانی، روانشناسان ممکن است آزمایش یا تحقیق روانشناختی انجام دهند یا ممکن است آموزش دهند.
گواهینامه روانشناس بالینی
در حالی که برای تمرین روانشناسی بالینی نیازی به گواهی هیئت مدیره نیست، هیئت روانشناسی بالینی آمریکا (ABCP) گواهینامه هیئت مدیره را برای روانشناسان بالینی ارائه می دهد که شامل شایستگی های اساسی برای تمرین، آموزش یا انجام تحقیق می شود. این شایستگی ها عبارتند از:
- آگاهی از اصول اخلاقی و قانونی و بکارگیری مؤثر آن ها
- ایجاد روابط مؤثر با دیگران، از جمله مراجعه کنندگان
- تمرین مداوم خود ارزیابی و تلاش برای بهبود روش های درمانی
- منصف بودن، محترمانه بودن، ارتباطی واضح و توانایی مدیریت با شرایط بالقوه دشوار با درک و دیپلماسی
- همگام شدن با آخرین تحقیقات و شناسایی این که چگونه می تواند عملکرد بالینی را بهبود بخشد
- داشتن نگرش، ارزش ها و رفتارهای حرفه ای که در تعامل با دیگران آشکار می شود
- حساس بودن به تنوع فردی و فرهنگی و درک این که چگونه این عوامل بر شخصیت ما و نحوه تفکر ما تأثیر می گذارد
- مهارت داشتن در همکاری با دیگران از رشته ها و سازمان های مختلف، به کارگیری احترام، قدردانی و ارتباط
- درک رشته های مختلف علمی مرتبط با روانشناسی و چگونگی تأثیر آن ها بر درمان
مهارت های خاص برای روانشناس بالینی
روانشناسان بالینی دارای مجموعه ای از مهارت های خاص هستند که در کار خود به کار می گیرند، از جمله:
- انجام تحقیقات و جمع آوری داده ها برای افزایش درک روانشناسی بالینی
- مشاوره با سایر متخصصان رفتاری و بهداشتی و سازمان ها در مورد خشونت، خودکشی و ناراحتی های روانی شدید
- داشتن دانش گسترده در مورد بیماری روانی و نحوه تشخیص و درمان آن
- درک گستره وسیع مسائل مربوط به سلامت روان و چگونگی بروز آنها در هر سنی
روانشناس در مقابل روانپزشک
بزرگترین تفاوت بین یک روانشناس و یک روانپزشک این است که یک روانپزشک پزشکی (MD) است که می تواند داروها را تجویز کند. در حالی که بیشتر روانشناسان پزشک نیستند و معمولاً نمی توانند دارو تجویز کنند.
در حالی که ممکن است روانشناسان دارای مدرک دکترا باشند، اما مدرک پزشکی نیست. روانپزشکان یک سال کارآموزی پزشکی را پشت سر می گذارند و به دنبال آن سه سال رزیدنتی را برای درمان و تشخیص بیماری های روانی می گذرانند. روانشناسان معمولاً یک تا دو سال پس از اتمام دوره کارآموزی خود را انجام می دهند.
شرایط روانپزشکی
- صدور گواهینامه هیئت مدیره از طریق هیئت روانپزشکی و اعصاب
- می تواند بیماری روانی را تشخیص دهد
- می تواند داروها را تجویز کند
- ممکن است گفتار درمانی ارائه دهد
- مدرک پزشکی (MD) دارد
روانشناس بالینی
- صدور گواهینامه هیئت مدیره از طریق هیئت روانشناسی بالینی
- ممکن است بیماری روانی را تشخیص دهد
- نمی تواند داروها را تجویز کرد (به استثنای برخی موارد)
- ممکن است گفتگو درمانی انجام دهد
- مدرک کارشناسی ارشد، دکترا، در این نوع تحصیل وجود دارد.
آیا باید به روانشناس مراجعه کرد یا روانپزشک؟
یک تفاوت عمده بین این دو رویکرد این است که در حالی که یک روانشناس معمولاً رفتار شما را بررسی می کند. یک روانپزشک به احتمال زیاد ابتدا به عوامل بیولوژیکی پشت مشکلات سلامت روان شما نگاه می کند.
انتخاب یک روانشناس یا روانپزشک ممکن است به عوامل مختلفی بستگی داشته باشد. برخی از روانپزشکان فقط دارو تجویز می کنند و روان درمانی نمی کنند. بنابراین ممکن است برای دریافت دارو و درمان هم به روانپزشک و هم روانشناس مراجعه کنید. با این حال، بسیاری از روانپزشکان هر دو را انجام می دهند.
نکته ای در ارتباط با این زمینه
بیشتر بیماران به درمان فردی نیاز دارند. درمان مناسب می تواند از فردی به فرد دیگر بسته به مسائل خاص آن ها، شدت علائم و پاسخ آن ها به رویکردهای مختلف بالقوه متفاوت باشد.
تحلیل گران کاربردی رفتار، برای هر بیمار برنامه های درمانی منحصر به فردی تهیه می کنند تا به آن ها در رسیدن به اهداف رفتاری کمک کنند. تحلیل گران رفتار کاربردی همچنین برای تعیین چالش های رفتاری و یافتن راه حل هایی برای هر موقعیت خاص، وقت خود را صرف مشاهده و مطالعه هر بیمار می کنند.
با سایر متخصصان پزشکی کار کنید
در حالی که یک روانشناس بالینی غالباً با خود بیمار کار نزدیک می کند ، متخصصان پزشکی دیگری نیز وجود دارند که با بیمار تحت نظارت وی کار می کنند.
این نظارت روانشناس بالینی می تواند مستقیم یا غیرمستقیم باشد
این نظارت می تواند مستقیم یا غیرمستقیم باشد و معمولاً شامل اجرای یک طرح درمانی خاص در طیف گسترده ای از مشاغل است. کل تیم می تواند شامل پزشکان، درمانگران، پرستاران، دستیارها و سایر تحلیل گران باشد. ما در این مقاله در ارتباط با نقش بسایر مهم روانشناسان بالینی صحبت کردیم. این افراد می تواند کمک های بسیاری به ما داشته باشند.