تشویش والدین با اضطراب فرزندان

پدر و مادر بودن یکی از سخت ترین شغل هایی است که یک فرد می تواند داشته باشد. شناخت اضطراب های خود می تواند به شما کمک کند تا زمانی که احساسات فرزندتان افزایش می یابد آرام شوید و فشاری وارد نکنید. هیچ پدر و مادری کامل نیست، و این اشکالی ندارد. انعطاف پذیر بودن و رشد کردن می تواند شما را به پدر و مادر بهتر و فرد بهتری تبدیل کند. در این مقاله از وب سایت همکده ما به برسی شرایط تشویش والدین با اضطراب فرزندان می پردازیم. اگر تمایل به بهبود شرایط روانی خود دارید می توانید با متخصصان ما در مرکز مشاوره همکده در ارتباط باشید. مرکز مشاوره همکده اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره در ایران می باشد. این مرکز ارائه دهنده خدمات حضوری و مشاوره تلفنی روان شناسی می باشد.

تشویش والدین با اضطراب فرزندان از دیدگاه متخصصان

یکی از متخصصان حوزه سلامت روان در زمینه های مختلف کودکان نظراتی را ارائه کرده است. در زمینه استرس و اضطراب او می گوید: در طول سال‌ها، من با بسیاری از والدینی کار کرده‌ام که فرزندانی با افسردگی یا رفتارهای طاقت‌فرسا و ثابت دارند. والدین اغلب با این سوال به من مراجعه می کنند: “چگونه می توانم فرزندم را تغییر دهم؟” پاسخ من معمولاً چندان خوشحال کننده نیست، زیرا رویکرد من تمرکز بر آنچه کودک به آن نیاز دارد و سعی می کند از طریق فروپاشی ها و رفتارها با او ارتباط برقرار کند، است. تمرکز، گاهی اوقات، از کودک به والدین تغییر می کند، و من می پرسم:

• رفتار فرزندتان را چگونه تفسیر می کنید؟
• چگونه پدر و مادر شدی؟
• انتظارات شما از فرزندپروری چیست؟

این نیاز به تأمل در خود دارد، زیرا پاسخ‌های ما به فرزندان از انتظارات ذاتی ما ناشی می‌شود که «دیدگاه» را راهنمایی می‌کند که قرار است فرزندانمان چگونه به ما پاسخ دهند. بسیاری از والدین به این سؤال پاسخ می‌دهند که فرزندشان سو استفاده می‌کند. عمداً به این شیوه وحشتناک رفتار می‌کند یا سعی می‌کند زندگی والدین را دشوار کند. پاسخ من را می توانید در ادامه ببینید.

دلایل رفتار خاص کودک با والدین

تشویش والدین با اضطراب فرزندان می تواند روز به روز بیش از قبل شود. هیچ کودکی هرگز از خواب بیدار نمی شود و تصمیم نمی گیرد که امروز روزی است که قرار است کار های خاصی با چالش های ويژه صورت دهد. یا حتی دچار یک بحران بزرگ شود. فرزند شما به چیزی نیاز دارد و نمی تواند به شما بگوید که چیست. این وظیفه شماست که بفهمید آن چیست و آن را به فرزندتان بدهید. دلایل زیادی وجود دارد که کودک شما ممکن است رفتار خاصی از خود نشان دهد. این موارد عبارتند از:

• اضطراب
• اختلال پردازش حسی
• اختلال پردازش شنوایی مرکزی
• ناتوانی یادگیری
• مورد آزار و اذیت قرار گرفتن
• تنظیم عاطفی ضعیف به دلیل ADHD یا اوتیسم
• تطابق ضعیف با معلم مدرسه

وظیفه ما این است که بفهمیم چه چیزی باعث تحریک فرزندمان می شود و واکنش خود و محیط را برای برآوردن نیازهای فرزندمان اصلاح کنیم. و مهمتر از همه، لطفاً به یاد داشته باشید که یک نیاز اساسی برای همه ما انسانها نیاز به شنیده شدن، تصدیق و تأیید در احساسات و تجربیاتمان است.

چرا تشویش والدین با اضطراب فرزندان شکل می گیرد؟

بیایید به سؤال اصلی خود بازگردیم. چرا فرزندانمان ما را به عنوان والدین تحریک می کنند؟ به عنوان یک والدین مضطرب، می‌دانم که وقتی یکی از فرزندانم دچار بحران می‌شود، بسیار مضطرب می‌شوم. زیرا اضطراب من با اضطراب آنها تحریک می‌شود. هیچ پدر و مادری دوست ندارد فرزندش رنج بکشد. به عنوان یک والدین مضطرب، ممکن است ندانید که چقدر از اضطراب شما به محیط خانه روزانه شما سرایت می کند. به جملاتی که بیان می کنید و قوانینی که ایجاد کرده اید فکر کنید. مسHsGD حول محور اضطراب ایجاد می شوند؟ چند بار شنیده‌اید که می‌گویید: «تنها بیرون نرو زیرا ممکن است ربوده شوی؟» چند بار گفته اید که «این کار را نکن. صدمه می بینید.»

برخی از اظهارات ما از این جهت معتبر است که فرزندان ما نیازی به دویدن با قیچی یا اشیاء تیز ندارند، اما چند تا از قوانین ما در مورد اینکه نمی خواهیم صدمه ببینیم وضع شده است؟ یا چه تعداد از قوانین ما قوانینی هستند که بدون هدف واقعی برای ما وضع شده اند؟ مادرم فردی مضطرب بوده و هست. نگرانی او از بیماری، جراحت و نظافت بخشی از زندگی من بود. من افکار و قوانینم را هر روز به چالش می کشم زیرا هنوز می توانم صدای مادرم را بشنوم که از ترس صدمه دیدن یا گم شدن، ادعا می کند که همه چیز را امتحان نکرده است. این ترس‌های اوست، نه من، و من نمی‌خواهم این ترس‌ها را از نسلی به نسل دیگر تداوم بخشم. در حقیقت تشویش والدین با اضطراب فرزندان می تواند به صورت زنجیروار ادامه یابد.

وقتی بچه ها دچار استرس هستند چه کار باید کرد؟

وقتی بچه ها دچار چالش هستند، از شما می‌خواهم دست بردارید و به این فکر کنید که چه چیزی برای شما به‌عنوان والدین تحریک می‌شود. آیا احساس اضطراب می کنید؟ نگران این هستید که والدینتان هرگز رفتار فرزندتان را تأیید نکنند؟ آیا نگران این هستید که والدین دیگر درباره رفتار فرزندتان چه فکری می کنند؟ اگر چنین است، چند نفس عمیق بکشید و فوراً پاسخ ندهید. اضطراب خود را بپذیرید تا به تجربه فرزندتان رنگ ندهد. با آرامش به کودک خود نزدیک شوید و کنار او بایستید یا بنشینید و پشت یا بازوی کودک خود را بمالید. بپرسید، “چگونه می توانم در حال حاضر به شما کمک کنم؟” به جای فریاد زدن “بس کن!” یا “به اتاقت برو!”

به جای بازتاب عاطفه زیاد فرزندتان، با عاطفه کم و احساس آرامش با آن مقابله کنید. این کمک می کند تا کودک خود را زمین گیر کنید و از آرامش خود برای خودتنظیمی استفاده کنید.

عدم وجود کنترل در افراد

تشویش والدین با اضطراب فرزندان می تواند خود را با عدم کنترل هم نشان دهد. افراد مضطرب دوست ندارند احساس کنند از کنترل خارج شده اند. به‌عنوان والدین، ممکن است روال‌ها و برنامه‌هایی ایجاد کرده باشیم که به ما کمک می‌کند روز و روند خود را پیش‌بینی کنیم. وقتی کودکی دچار بحران می‌شود، این بخشی از برنامه‌ای نیست که ما برای آن برنامه‌ریزی کرده‌ایم. فروپاشی یک کودک باعث می شود که ما احساس کنیم کنترل نداریم. بنابراین، ممکن است سعی کنیم آن فروپاشی یا آن احساسات خارج از کنترل را با پاسخ هایی که در نهایت منجر به فروپاشی شدیدتر یا فروپاشی های بیشتر در آینده می شود، فرو بنشانیم.

درست است، ما نمی‌توانیم واکنش‌های فرزندمان به دنیا را پیش‌بینی کنیم. گاهی اوقات با توجه به رویدادهای روزمان، این واکنش‌ها برای ما ناخوشایند یا طاقت‌فرسا خواهند بود. یک بار دیگر مکث کنید.  تصدیق کنید که وقتی فرزندتان در حال گذران شرایطی سخت اشت. احساس می کنید کنترل ندارید و می دانید که این احساس شماست، نه فرزندتان. یک بار دیگر با آرامش و صدای آهسته به فرزندتان نزدیک شوید. سعی نکنید مشکل را حل کنید، بلکه به فرزندتان گوش دهید و با جملاتی مانند:

• متاسفم که روز سختی داشته ای
• به نظر می رسد نا امید شده ای
• می توانم اینجا کنار تو بنشینم
• آیا کاری وجود دارد که بتوانیم با هم برای بهبود شرایط موجود پیش ببریم؟

از اظهاراتی که باعث شرمساری یا سرزنش می شود خودداری کنید. گاهی اوقات بهترین کاری که می توانید برای فرزندتان انجام دهید این است که تایید کنید و هیچ کاری انجام ندهید.

فرزندان ما بازتابی از ما هستند

تشویش والدین با اضطراب فرزندان می تواند بازتاب خاصی از خود ما باشد. اضطراب به دلیل ایجاد احساسات روزانه بسیار زیاد شرم و گناه شناخته شده است. چند نفر از ما با این توقع که فرزندانمان فوراً به حرف های ما گوش دهند، هر بار به ما پاسخ مثبت دهند و به خاطر زندگی شگفت انگیزی که برای آنها فراهم می کنیم، آدم های کوچک شادی باشند، پدر و مادر خوبی بوده ایم؟ خب، این همان چیزی بود که من فکر می کردم. اما نکته این است که دیدگاه درستی نیست. شما نباید این روش را ادامه دهید.

فرزندان ما بازتابی از ما به عنوان مردم، توانایی ها و شخصیت ما می شوند. ما فرزندانمان را در این دنیا به دنیا آوردیم، اما مالک آنها نیستیم. “وظیفه” ما به عنوان پدر و مادر این است که به فرزندانمان اجازه دهیم تا به افرادی تبدیل شوند که هستند و قرار بود باشند. تلاش برای شکل دادن به فرزندانمان به عنوان ورزشکار ستاره ای که بودیم یا آرزو داشتیم باشیم یا پیانیست با استعدادی که هرگز تبدیل نشدیم، بخشی از شرح شغل نیست. در عوض، بنشینید و به نقاط قوت و تمایلات طبیعی فرزندتان توجه کنید. آیا فرزند شما به هنر علاقه مند است؟ ژیمناستیک؟ علوم پایه؟

کودک خود را بشناسید و به او کمک کنید تا زمینه های مورد علاقه و استعداد طبیعی خود را ایجاد کند. انتظارات یا امیدهایی که از فرزندتان دارید را بپذیرید و ارزیابی کنید که چقدر مال شماست نه فرزندتان. شما به عنوان والدین فرزندتان را به سمت چه چیزی سوق می دهید یا از آن اجتناب می کنید؟ چقدر از این مال شما یا برنامه ای است که والدینتان برای شما داشتند؟

اگر بچه ها شرایط سختی داشته باشند ایرادی ندارد

در زمینه تشویش والدین با اضطراب فرزندان باید خود را به خوبی جلو ببرید. فرزندان ما نیز مایه غرور یا خجالت ما به عنوان والدین می شوند. ما ممکن است ناخودآگاه بخواهیم فرزندانمان در راه هایی بدرخشند که برای ما مهم است و به عنوان راهی برای انعکاس موفقیت ما در تربیت و به عنوان انسان است. فرزندان ما به این دنیا نیامده‌اند تا به ما اعتبار بدهند یا به ما کمک کنند تا ضعف‌هایمان را جبران کنیم. وقتی فرزندتان در یک جشن تولد یا زمین بازی دچار بحران می شود، صدای انتقادی چه کسی را در ذهن خود می شنوید؟ از آن صدا آگاه باشید و سعی کنید آن پیام را به موارد زیر تغییر دهید:

• اگر فرزند من روزگار سختی داشته باشد اشکالی ندارد.
• تقصیر من نیست.
• من پدر/ مادر بدی نیستم
• فرزندم عمدا به من سختی نمی دهد.

فرزندپروری سخت ترین شغلی است که تا به حال داشته ام. نیازهای کودکان ما با رشد و تکامل دائماً در حال تغییر است. هر یک از فرزندان ما ممکن است نیازهای متفاوتی داشته باشند، حتی اگر همه آنها از یک رحم بیرون آمده باشند. مبارزات آنها اغلب مناطقی را برجسته می کند که ما نیز به عنوان مردم نیاز به رشد داریم. هیچ کتاب راهنمای یا کتاب مرجعی با دستورالعمل‌ها وجود ندارد، پس خودتان بنویسید و بپذیرید که چگونه و چرا فرزندتان شما را تحریک می‌کند تا بتوانید فرزندتان را در زمان‌های مبارزه راهنمایی کنید.