آیا اختلال دلبستگی واکنشی در بزرگسالان واقعی است؟

در دنیایی که زندگی می کنیم اختلالات روانی بسیاری وجود دارد. برخی از این اختلالات را ممکن است بشناسید. برخی هم برای شما تازگی دارند. اختلالات می تواند فردی باشد یا این که در خانواده و به علت مشکلات خانوادگی ایجاد شود. مشکلت خانوادگی در همه جا وجود دارد. مشکلات باعثذمی شود اختلالات روانی ایجاد شود. اختلالات روانی انواع مختلفی دارند. این که اختلالات از کجا نشأت می‌گیرد بستگی به رفتار فرد دارد. گاهی اوقات رفتار یک فرد می تواند فشار خانواده را کنترل کند. اما بعضی اوقات هم این اتفاق نخواهد افتاد. یک اختلال می تواند آسیب های در خانواده و آینده برای خود فرد داشته باشد. اختلال دلبستگی واکنشی موضوع مهم دنیای امروز است. در ادامه می خواهیم ببینیم که آیا اختلال دلبستگی واکنشی در بزرگسالان واقعی است؟

اختلالات در دنیای روان شناسی تعاریف متفاوتی دارند. برای مثال برخی از افراد هستند که برای ایجاد رفتار های مختلف در زندگی خود دلایل مختلفی می آورند. این رفتار می تواند به این علت باشد که مشکلی با اتفاقی برای آن فرد به وجود آمده باشد. برای مثال خیلی افراد هستند که به خاطر یک اتفاق ناگوار در خانواده یا این که آن فرد دچار فشار های مختلفی در محل کار شده است رفتار خود را تغییر دهند. در ادامه این مقاله که در وبسایت همکده به عنوان اولین و بزرگ ترین مرکز مشاوره تلفنی  روان شناسی در ایران و ارائه دهنده خدمات مشاوره و روان شناسی نوشته شده است می خواهیم در ارتباط با آیا اختلال دلبستگی واکنشی در بزرگسالان واقعی است؟ صحبت کنیم.

کمبود تمایل به ارتباط در اشخاص مختلف

آیا تا به حال با شخصی ملاقات کرده اید که به نظر می رسد هیچ تمایل یا توانایی ارتباط با دیگران را ندارد؟ آیا این کودکی بود که به نظر می رسید در مورد نبود افراد آشنا یا مراقبین ناراحت شود؟ شاید شما یک فرد بالغ را می شناسید که سابقه روابط مشکل دار داشته باشد. حتی به نظر می رسد تنهایی را بیشتر از دیگران ترجیح می دهد. اگر چه برخی از مردم به طور طبیعی ترجیح می دهند مستقل باشند. اما مواقعی وجود دارد که عدم توانایی در برقراری ارتباط با دیگران را نشان می دهد. یا ایجاد روابط سالم می تواند نشان دهنده وجود یک اختلال روانی باشد. همچنین این مورد به عنوان اختلال دلبستگی واکنشی شناخته می شود.

اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟

اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) شرایطی است که معمولاً در نوزادان و کودکان مشاهده می شود. اعتقاد بر این است که شاید کودک نتواند دلبستگی مطمئن با مراقب ایجاد کند. اغلب این به دلیل برآورده نشدن نیازهای جسمی یا عاطفی، در دوران نوزادی و اوایل کودکی ایجاد می شود.

پیوندهای دلبستگی به مراقبین در دوران کودکی شروع می شود. معمولاً با یادگیری ایجاد وابستگی های عاطفی با سایر اعضای خانواده، مانند پدربزرگ و مادربزرگ یا خواهر و برادر، گسترش می یابد. با این حال، ممکن است کودکی با سرپرست رابطه عادی نداشته باشد. یا نیازهای جسمی مانند غذا و سرپناه برآورده نشود. بنابراین ممکن است در معرض ابتلا به اختلال دلبستگی واکنشی باشد. در نتیجه، کودک ممکن است برای عشق، آسایش یا حمایت به مراقب مراجعه نکند.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

اگر چه اختلال دلبستگی واکنشی بیشتر در کودکان زیر پنج سال مشاهده می شود.  اما در صورت عدم درمان می تواند تا نوجوانی و حتی بزرگسالی ادامه یابد. خوشبختانه، این اختلال در کودکان و هم در بزرگسالان قابل درمان است. درمان باید به محض مشاهده علائم و تایید تشخیص انجام شود.

معیارهای تشخیص فرد مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی

با توجه به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-V)، معیارهای تشخیص فرد مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی عبارتند از:

• وجود اختلالات مزمن اجتماعی و عاطفی
• یک الگوی ثابت از رفتار مهار شده و عاطفی کناره گیری شده نسبت به مراقبین بزرگسالان
• الگوی افراطی مراقبت ناکافی
• سن رشد کودک حداقل 9 ماه است
• این اختلال قبل از 5 سالگی مشهود است
• معیارهای اختلال طیف اوتیسم برآورده نشده است

درک حقایق در ارتباط با فرد مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی

اختلال دلبستگی واکنشی بر ایجاد پیوندهای سالم تأثیر می گذارد. این باعث می شود افراد باور کنند که باید خود را تأمین کنند، حتی اگر امکانات یا دانش لازم برای این کار را ندارند. افراد مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی در ایجاد روابط پایدار دچار مشکل می شوند. بی تجربگی آن ها در دریافت عشق و محبت واقعی باعث مواردی می شود. این موارد باعث می شود که کمتر نسبت به دیگران شفقت یا همدلی نشان دهند.

علائم اختلال دلبستگی واکنشی

اختلال دلبستگی واکنشی معمولاً طیف وسیعی از علائم را شامل می شود. و اغلب به آن شرایط “افراط” می گویند. یک فرد مبتلا به RAD ممکن است زندگی سطحی یا خیالی داشته باشد. آن ها به طور کلی قادر به بیان احساسات واقعی خود نیستند. ممکن است خود را از دیگران منزوی کنند تا از احساس خجالت یا صدمه دیدن جلوگیری کنند. آن ها ممکن است علائم خصومت یا پرخاشگری نسبت به دیگران را نشان دهند. بنابراین می تواند بر توانایی آن ها در ایجاد روابط سالم تأثیر منفی بگذارد.

مسائل دلبستگی در کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی به چه علت است؟

مسائل دلبستگی در کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی تجربه می کنند.  معمولاً به این دلیل ایجاد می شوند که از نظر جسمی یا احساسی در اوایل زندگی برای آن ها فراهم نبوده است. کودکان مبتلا به RAD اغلب به سختی می توانند به هیچ یک از بزرگسالان اعتماد کنند.

این اعتماد برای آین است که از آن ها مراقبت یا محافظت کند. رفتار آن ها ممکن است شامل دستکاری، سرقت، دروغگویی، پرخاشگری یا تکانشگری باشد. به نظر می رسد این ها مکانیزم های مقابله ای هستند که به آن ها احساس امنیت می دهد. در صورت عدم درمان، علائم می تواند بسیار فراتر از دوران کودکی باشد.

نکته ای در ارتباط با این زمینه

والدین کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی اغلب با احساس گناه یا درماندگی دست و پنجه نرم می کنند. ممکن است نحوه درمان بدون رویکردهای درمانی و مراقب مسئول برای تأمین نیازهای عاطفی و جسمی کودک باشد. بنابراین علائم RAD می تواند با گذشت زمان بدتر شود. بزرگسالان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی در تجربه احساسات پیچیده مانند همدلی، اعتماد، شفقت و پشیمانی مشکل دارند. بنابراین، آن ها به طور کلی برای برقراری روابط سالم کار دشواری دارند.

بزرگسالان مبتلا به RAD اغلب مسئولیت شخصی خود را در قبال رفتار خود انکار می کنند

بزرگسالان مبتلا به RAD اغلب مسئولیت شخصی خود را در قبال رفتار خود انکار می کنند. و به دروغ ها و رفتارهای دستکاری که در دوران کودکی آموخته اند متوسل می شوند. این غیر معمول نیست که بزرگسالان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی احساس درماندگی، ناامیدی یا اضطراب کنند. چرا که اغلب معتقدند دیگران آن ها را به دلیل ناتوانی در برقراری ارتباط یا ارتباط با آنها سرزنش می کنند. عصبانیت، انزوا و ناامنی می تواند بزرگسالان مبتلا به RAD را به سمت خطرپذیری ببرد. حتی رفتارهای اعتیادآور منفی از جمله اعتیاد به الکل، مصرف مواد یا وابستگی به وجود بیاورد.

نکته

آن چه ممکن است به نظر برسد یک نقص شخصیتی است، در واقع دارای یک منبع ریشه دار است. و مهم است که تشخیص دهیم که کمک در دسترس است. حتی در مراحل بعدی زندگی این مورد مهم است.

انواع اختلال دلبستگی واکنشی و علائم آن ها

علائم اختلال دلبستگی واکنشی معمولاً به دو زیر گروه تقسیم می شوند. اختلال دلبستگی اجتنابی (مهار شده) و اختلال دلبستگی دوسویه (مهار نشده). مشخصه اختلال دلبستگی اجتنابی، خواستار استقلال و استقلال بالا است. حتی اگر فردی با RAD اجتنابی نیاز به کمک داشته باشد، ممکن است اعتقاداتی داشته باشد. این که  در برابر احساساتی که عموماً وابستگی به دیگران دارد، آسیب پذیر نیست.  ممکن است نیاز به روابط شخصی نزدیک با دیگران را انکار کند. حتی ممکن است روابط را به طور کلی بی اهمیت تلقی کند. علائم اختلال دلبستگی واکنشی اجتنابی شامل موارد زیر است:

• خوداتکایی اجباری
• ترجیح دادن به کار یا بازی به تنهایی
• تمایل به انتقاد بیش از حد از دیگران
• حساسیت بیش از حد به سرزنش
• انتقاد از خود
• عدم اعتقاد به ایده یک رابطه واقعاً عاشقانه
• باور این که آن ها دوست داشتنی نیستند
• پرهیز از صمیمیت

اختلال دلبستگی واکنشی دوسویه ناشی از دلبستگی های ناسالم است.  که معمولاً با زندگی خانگی غیرقابل پیش بینی یا ناپایدار در دوران کودکی مرتبط است. برخی کودکان به درستی تربیت نشده اند و نحوه برخورد مناسب با دیگران یا موقعیت ها را یاد نگرفته اند. بنابراین ممکن است از احساسات خود جدا شده و از ایجاد هر نوع وابستگی احساسی دست بردارند.

علائم اختلال دلبستگی واکنشی دوسویه شامل موارد زیر است:

• تمایل به ایده آل سازی دیگران
• حسادت
• مشکل در ایجاد یا حفظ روابط سالم یا طولانی مدت

درمان اختلال دلبستگی واکنشی

به نظر می رسد مداخله اولیه نتیجه درمان را برای افراد مبتلا به این اختلال بهبود می بخشد. هدف اولیه درمان، توقف علت اختلال دلبستگی است. سپس ایجاد فضایی مناسب برای ایجاد دلبستگی های سالم است. کودکان مبتلا به این اختلال باید از محیطی پایدار و ایمن برخوردار باشند.  تلاش برای ایجاد تعاملات مثبت با والدین و مراقبین می تواند به تقویت توانایی دلبستگی کودک کمک کند.

https://www.betterhelp.com/advice/family/is-reactive-attachment-disorder-in-adults-real/