احساس گناه در کودک

احساس گناه می تواند شاخص پیچیده ای در مقیاس برابری والدین با کودک باشد. ما احساس گناه می کنیم، آن ها نیز احساس گناه دارند، ما ممکن است کاری کنیم احساس گناه پیدا کنند و بعد برای این کار حس گناه آن ها ادامه خواهد داشت. اما برخی انواع از حس گناه در طی روال رشد کودک حسی سالم هستند.

یکی از متخصصان دانشگاه تورنتو که در زمینه ی ایجاد احساس گناه در کودکان تحقیق و مطالعه می کند متوجه شده است احساس گناهی حس درست شبیه به همدلی و دلسوزی با دیگران است.

احساس گناه حسی سالم است که برای رشد کودک خوب خواهد بود. این احساس کمک می کند کودک از رفتارهای پرخاشگرانه و ضداجتماعی دور بماند.

کودکی که باعث گریه کردن کودک دیگری می شود ممکن است به نوعی واکنش همدلی از خود نشان دهد و حس بدی داشته باشد زیرا کودک دیگر از او ناراحت شده است. او ممکن است احساس گناه داشته باشد زیرا کاری که در مورد کودک دیگر انجام می دهد استانداردهای او در مورد درست و اشتباه بودن کارها را نقض کرده است. این دو واکنش می توانند کاملا مستقل بوده یا با هم همراه شوند.

 

 آن ها حتی ممکن است به شما می گفتند “تو باید از این کار خودت خجالت بکشی”

شاید این قضیه برای شما درست نباشد اما به عنوان والدین آن را سلاحی برای برخورد با کودک نمی دانید. البته داشتن احساس گناه طبیعی است و همه ممکن است آن را تجربه کنند.

نکته مهم

 احساس گناه یک نوع احساس خارجی است. این چیزی است که قبل از قضاوت شدن توسط اعضای دیگر خانواده یا جامعه ای که شما را به عنوان عضوی متخلف می شناسند تجربه می کنید. در زمانی که شنونده یا بیننده ای برای رفتار اشتباه ما حضور ندارد می توانیم با تصور کردن کار خود این احساس خجالت را تجربه کنیم. بخشی از فرایند رشد کردن در فرهنگ شما این است “درون سازی ارزش هایی که جامعه برای شما مقرر کرده است.”

احساس گناه بخشی از روال رشد عادی کودک است و ما اغلب دوست نداریم ببینیم که کودک ما بدون این حس رشد می کند، اما در کنار آن نگران هستیم ان ها ممکن است خیلی سخت گیرانه خودشان را قضاوت کنند یا برای چیزهایی که فراتر از قدرتشان می باشد احساس مسئولیت کنند .

همزمان با بزرگتر شدن کودکان، نوع نگرانی آن ها می تواند مرتبط با اختلالات اضطراب باشد، خصوصا اختلال اضطراب فراگیر که در آن کودکان حس می کنند تقریبا همیشه بسیار تحریک می شوند، به دنبال تهدیدها هستند اما برای همه چیز نیز احساس مسئولیت دارند.

کودکان کم سنی که دچار اضطراب هستند بیشتر در خطر علائم افسردگی هستند و احساس گناه فراگیر یک علامت کلیدی برای افسردگی می باشد.

نکته مهم

بنابراین چطور می توانند والدین رشد وجدان و احساسات معنوی را پرورش دهند اما مانع از بروز احساسات منفی عذاب وجدان شوند؟ احساس گناه زمانی که سازنده باشد باید به کودک حس قدرت زیادی دهد، یکی عزم واقع گرایانه برای انجام کارها به شکلی متفاوت. روی کارهای خاصی تمرکز داشته باشد و نه تنها روی شخصیت کودک خود. پیام شما نباید این باشد که چیز اشتباهی در رابطه با خود کودک وجود دارد بلکه باید متوجه شود او کار نادرستی را انتخاب کرده است که نتایج نادرستی را به همراه خواهد داشت.

اگر والدین با یکدیگر دعوا می کنند باید حتما به کودک بگویند که این موضوع و اختلاف اصلا ربطی به رفتارهای او ندارد. در غیر این صورت ممکن است نگرانی های کودک ادامه داشته باشند و این ها می تواند منجر به نوعی وجود اضطراب و افسردگی شود.

نکته مهم

کودکان قادر هستند به رفتار و روابط شما نگاه کرده و درک مختصری از آن داشته باشند، تا درک کنند در واقع آن ها مسئول چه چیزی هستند. آن ها باید معیار درستی برای خود داشته باشند.

و برخی کودکان، درست مانند بزرگسالان، بیشتر به تفکرات منفی و مقصر دانستن خود متمایل هستند. “من نمی توانم هیچ کاری را درست انجام دهم.

گاه برخی کودکان و بزرگسالان به اندازه ی کافی مسئولیت پذیر نیستند. برخی بیش از حد خود را مقصر دانسته و سرزنش می کنند.

 تمرکز شما نباید روی آن باشد که فرد احساس گناه داشته باشد. گام رشدی مهم این است که ” توانایی کودک برای شناخت خوب و بد افزایش یابد، به شکل درستی رفتار کنند و وقتی کاری را درست انجام ندادد با صداقت و صراحت آن را اصلاح کنند.

وقتی کودک به طور مداوم احساس گناه شدید را تجربه کند می تواند یک علامت هشداردهنده از افسردگی باشد. والدین و مراقبان کودکان باید یاد بگیرند بتوانند تشخیص دهند چه زمانی احساس گناه در کودک می تواند نشانه ای از یک اختلال باشد که علائمی از افسردگی را در کودک به همراه دارد.

چه زمان احساس گناه کودک شما می تواند نشانه ای از افسردگی باشد؟

از آنجایی که احساس گناه یک حس متداول و شناخته شده است شاید سخت باشد بدانید چه زمانی این حس واکنش مناسبی بوده و چه زمان می تواند نشان دهنده ی چیز بیشتری مانند افسردگی باشد.

والدین و مراقبان کودک ممکن است از او بپرسند در مورد چه چیزی احساس گناه می کند و علت آن چیست. اگر او توضیحی منطقی برای احساسات خود داشته و حس گناهش تنها برای چند روز ماندگار باشد، یک واکنش مناسب خواهد بود.

والدین نیز می توانند دیدگاهی کلی در مورد رفتار کودک نسبت به خواهر و برادرهایش، دیگر اعضای خانواده و معلم ها داشته باشند. آیا تنها کودک در خانه از خود احساس گناه نشان می دهد یا این علائم را حتی وقتی در مدرسه است یا با دوستان خود مشغول بازی می باشد نیز نشان می دهد؟ مشاهدات دیگران نیز می تواند به والدین کمک کند تصویر کامل تری از موقعیت کودک در ذهن داشته باشند.

اگر به نظر می رسد توضیحی منطقی برای احساس گناه کودک وجود ندارد یا به نظر می رسد احساسات کودک شما در این موقعیت نادرست هستند، می توانید با یک متخصص سلامت روان یا پزشک در تماس باشید. اگر شما متوجه علائم نگران کننده ی زیر شدید باید نگرانی تان به نوعی تشدید شود.

• نمی تواند درست به فعالیت های روزانه ی خود ادامه دهد.
• نسبت به کودکان دیگر علائم بیشتری از افسردگی را از خود نشان می دهد.
• افکار یا کارهایی دارد که در ارتباط با آسیب زدن به خود یا خودکشی هستند.

رابطه ی بین احساس گناه و اضطراب

احساس گناه از علائم متداول اختلال اضطراب است، در نتیجه مهم است بدانید احساس گناه دائمی و شدید همیشه نمی تواند نشانه ای از افسردگی باشد. آیا کودک شما در واکنش به شرایط مختلف از خود رفتاری مضطربانه نشان می دهد؟

آیا شما از اختلال اضطراب رنج می برید یا فرد دیگری در خانواده ی شماست که این مشکل را داشته باشد؟ به احتمال زیاد نیاز است زمانی که در تلاش برای ارزیابی این هستید که آیا احساسات کودک شما سالم هستند یا نه به تمام این فاکتورها دقت داشته باشید.

اگر نگران احساسات یا رفتارهای کودک خود هستید با یک متخصص یا فرد وارد در زمینه ی سلامت روان صحبت کنید تا بتوانید وضعیت کودک خود را ارزیابی نمایید. هرچه زودتر کودک شما درمان های مناسب را دریافت کنید زودتر می تواند احساس گناه غیرضروری را از خود دور کند.